Het opgravingsareaal van 1950 m² bevindt zich in de noordelijke periferie van de vicus van Elewijt. De weg die van de vicus in noordelijke richting naar Rumst voerde en in zuidelijke richting naar Baudecet doorkruist het opgravingsterrein. Het wegtracé wijzigt op deze plaats lichtjes van de 1ste tot de 2de eeuw tot de weg definitief verhard wordt, waarschijnlijk in de 2de helft van de 2de eeuw. Het wegdek kent nog herstellingen in de 3de eeuw. Bijzonder is de opbouw van de verharding van de weg met platte plaveien en daarop kleinere kiezels. Het is niet duidelijk of de platte plaveien ooit het originele wegdek waren of dat het altijd de bedoeling geweest is hierop een kiezellaag aan te brengen. Vast staat dat de stenen gebruikt voor de wegverharding bestonden uit Brusseliaansteen, die waarschijnlijk in de buurt van Elewijt ontgonnen werd. Haaks op deze weg liep een onverharde weg, waarvan we 3 verschillende weggreppels hebben teruggevonden. Het is niet duidelijk welke bestemmingen deze weg had.

In de eerste eeuw was de vicus op deze plaats ingedeeld door een aantal perceelsgreppels waarvan er slechts enkele bewaard zijn. Ook op andere plaatsen in de vicus hebben deze een gelijkaardige noordoost-zuidwest oriëntatie.

Op het einde van de eerste eeuw of het begin van de 2de eeuw ontwikkelt zich ten oosten van de weg naar Rumst een ambachtelijke zone met oventjes. Deze ambachtelijke zone blijft in gebruik in de 2de eeuw en zelfs tot het begin van de 3de eeuw. Uit het afval in deze zone kunnen we afleiden dat er voorwerpen in ijzer en in brons geproduceerd worden. De concentratie van glasscherven in deze zone zou erop kunnen wijzen dat er sporadisch ook glazen voorwerpen geproduceerd werden van gerecycleerd glas, maar dit kunnen we verder niet hard maken.

Een bijzondere vondst is een depositie van vaatwerk in koperlegering in de noordoostelijke zone van het opgravingsareaal. De voorwerpen dateren uit de 3de eeuw en de namen van de personen die de offerrituelen uitvoerden en de voorwerpen in de grond deponeerden zijn bekend, Massa, Prima en
Peregrinus. De f van fecit achter de naam Massa betekent dat hij het offerritueel aanvoerde. Opvallend is dat tussen de voorwerpen (gedroogd) plantenmateriaal gelegd was als een soort van buffer en ook bovenop was het pakket bedekt met (gedroogde) planten. De stapel moet in zijn geheel verpakt geweest zijn in een doek van textiel of leder. Dit kunnen we afleiden uit de vorm van de bovenkant van de kuil, die gestabiliseerd was in een soort gewelfde vorm. De goede bewaring van het plantaardig verpakkingsmateriaal is zeldzaam maar niet uniek. Sporen van dergelijke verpakking werden o.a. aangetroffen in Pewsey, Hoxne, Augst en Reims, Tramway. Het gaat wellicht om een votiefoffer dat in de grond begraven, mogelijk om voorspoed af te dwingen bij de goden. Het is onmogelijk uit te maken of het offer in verband staat met het metaalatelier. Wel staat vast dat de persoon of de familie of groep die de voorwerpen offerden uit de gegoede middenklasse moeten komen. De locatie van het offer op een terrein aan de rand van de vicus waar in de 3de eeuw nog maar weinig activiteiten plaats vinden past goed in het algemene beeld van offerpraktijken die vooral te situeren zijn aan de rand van vici.