Tijdens dit vooronderzoek werd één archeologisch vlak met verschillende sporen gevonden. Een eerste groep sporen omvatte grafkuilen. In deze grafkuilen waren skeletten aanwezig, zij het slecht bewaarde. Naast de inhumaties werden ook enkele (puin)kuilen aangetroffen die recenter waren dan de inhumaties. Twee van deze puinkuilen werden potentieel in verband gebracht met de afbraak van de beschadigde Begijnhofkerk na WO I. Op basis van het proefputtenonderzoek werd een verder archeologisch onderzoek in de vorm van een archeologische opgraving en een werfbegeleiding geadviseerd.

Er werden tijdens het vervolgonderzoek een 112tal grafkuilen vastgesteld. Deze hadden een rechthoekige of trapeziumvormig verloop en hadden een typische west-oost oriëntatie (op één na). Bij vrijwel alle begravingen werd, op basis van de aanwezigheid van vele ijzeren kistnagels, van een kistbegraving uitgegaan. Een elftal individuen waren mogelijk ingewikkeld in een lijkwade. De bewaringstoestand van het menselijk bot was over het algemeen heel slecht, met uitzondering van de zuidelijke zone. Er werden uiteindelijk 11 individuen geanalyseerd. In totaal werden bij dit onderzoek 94 individu-nummers uitgeschreven. Dit aantal ligt lager dan de aangetroffen 112 grafkuilen. Dit is te wijten aan de hierboven genoemde slechte bewaringstoestand waardoor in sommige grafkuilen geen botmateriaal meer bewaard gebleven was, en in die gevallen dus geen individunummer werd toegekend. Verder was er sprake van meervoudige begravingen van twee individuen in één grafkuil (twee niveaus). Er werden 13 vrouwelijke individuen en 10 mannelijke individuen vastgesteld. 55 individuen waren volwassen en 14 individuen worden vastgesteld als onvolwassenen aan de hand van gebitselementen.

Op basis van bijvondsten en radiokoolstofdatering worden de skeletten gedateerd in de 16de eeuw. De bijvondsten zijn eerder schaars. Er zijn knoopjes, speldjes en een loden kogel vastgesteld.

In totaal konden tijdens het onderzoek 52 puin- en afvalkuilen blootgelegd worden. Deze kuilen kunnen opgedeeld worden in 4 fases. Eén kuil (S157) kon op basis van het aardewerk in de 17de eeuw geplaatst worden. Het grootste deel van de aangetroffen kuilen dateert uit de 18de eeuw. De opvulling bevat steeds, naast veel daktegelfragmenten, baksteen en mortelresten, een grote hoeveelheid aardewerk, glas en dierlijk bot. Het aardewerk dateert uit de laatste drie kwart van de 18de eeuw. Deze kuilen getuigen, gezien de grote hoeveelheden bouwmateriaal, van het bouwen en verbouwen op het begijnhof. Een groot aantal kuilen stamt op basis van het recente vondstmateriaal uit de 19de en 20ste eeuw. Dit zijn geen puinkuilen, zoals de 18de-eeuwse exemplaren, maar overwegend kleinere kuiltjes met recente vondsten zoals glazen flessen, een dierbegraving en soms zelfs afval in kunststof. Een deel van deze kuilen kunnen wellicht gekoppeld worden aan de begijnhoffeesten.

Tijdens de werfbegeleiding werden er nog een drietal relevante structuren geregistreerd, namelijk een pad (S166) een muur (S167) en een waterput (S159). De zone die onderzocht is middels een werfbegeleiding heeft een lage sporendichtheid.