Tijdens het proefsleuven onderzoek werden 21 sporen vastgesteld. Deze duidden mogelijks op de aanwezigheid van een erf met een spieker en eventueel andere structuur. Dit erf behoort zeer waarschijnlijk tot de zuidelijke rand van de vicus van Kester. Het terrein moest vlakdekkend opgegraven worden.

Deze opgraving leverde naast natuurlijke sporen ook 24 sporen van antropogene oorsprong op. Het archeologische sporenbestand viel uiteen in (paal)kuilen, een greppel en een loopgraaf. Het merendeel van deze sporen was echter zeer ondiep bewaard.

Binnen de sporen kon geen duidelijke samenhang en konden dus ook geen structuren herkend worden. Slechts drie (paal)kuilen in het uiterste (zuid)westen van het onderzoeksgebied bevonden zich op één lijn met een onderlinge afstand van 1,60 m. Ze zouden deel kunnen uitmaken van een structuur die zich dan verder buiten de grenzen van het onderzoeksgebied uitstrekt. Deze sporen bevinden zich binnen de zone die omringd wordt door de greppel en mogelijk kan deze dan ook als erfafbakening geïnterpreteerd worden. Op basis van de vondsten werden deze sporen in de Romeinse periode gedateerd. Gezien het beperkte aantal sporen en hun locatie konden echter geen uitspraken gedaan worden over de indeling en het landgebruik in de zuidelijke randzone van de vicus van Kester.

De andere (paal)kuilen op het terrein hebben een eerder geïsoleerd voorkomen en hun datering bleef in de meeste gevallen onbepaald door het ontbreken van vondsten of materiaal dat via natuurwetenschappelijk onderzoek gedateerd kon worden. Slechts één kuil kon op basis van een 14C-datering met zekerheid in de vroege middeleeuwen gedateerd worden en één andere (paal)kuil dateert op basis van een aardewerkvondst mogelijk ook uit de middeleeuwen.

Een laatste spoor betreft een loopgraaf met noordnoordwest-zuidzuidoost oriëntatie die het volledige projectgebied doorsneed. De vulling van het spoor bestond uit verschillende lagen en helemaal onderaan kon een inspoelingsbandje herkend worden dat ontstond tijdens een fase dat de loopgraaf heeft opengelegen. Het loopvlak was vlak en de opstaande wanden waren recht aangezet. Langs de ene kant liepen de wanden recht op en langs de andere kant waren ze schuin oplopend. Er waren noch indicaties voor loopplanken, noch voor beschoeiing, noch voor afwatering aanwezig. Waarschijnlijk is de loopgraaf dan ook niet lang in gebruik geweest. Dit lijkt ook bevestigd te worden door het ontbreken van vondsten die kunnen wijzen op een gebruiksfase. De weinige vondsten die werden aangetroffen, zijn vaak fragmentarisch, klein en niet-diagnostisch waardoor een genuanceerde datering en/of toewijzing aan een nationaliteit uitblijft. Op basis van de historische gegevens en het voorkomen van acht bunkers rondom Kester, behorende tot de aftakking van de KW-linie tussen Waver en Ninove, uit het interbellum wordt de oorsprong van de loopgraaf in de beginperiode van de Tweede Wereldoorlog gedateerd.