Alhoewel beperkt in ruimte leverde de opgraving interessante informatie op die zowel vernieuwend, als aanvullend is voor de kennis over de ontwikkeling van het prestedelijke Deinze. De data die werd ingezameld overspannen een gebruiksevolutie van het terrein over meer dan 1000 jaar. 

De evolutie van het perceel start met de aanwezigheid van een vroeg- tot vol middeleeuwse akkerlaag, Deze moet zijn ontstaan en in gebruik zijn geweest in de loop van de late 9de/10de en vroege 11de eeuw. Deze laag kan worden gelinkt met de prille ontwikkeling van Deinze. Vermoed wordt dat in deze periode deze nederzetting rudimentair uit een kerk en enkele erven bestond, van elkaar gescheiden door tuintjes, akkers of wat graasland en beboste terreinen.

Dit wordt gevolgd door een eerste bebouwing van het terrein door een gebouw (huis) in vakwerkbouw. Deze fase kan in de volle middeleeuwen worden gedateerd. Een rij met ingeheide palen, vermoedelijk in functie voor een omheining, kan eveneens in deze periode worden gedateerd. Een analyse op plantaardige resten uit de paalkern leverde een datering op tussen de late 10de tot midden 12de. Opmerkelijk is het hergebruik van constructiehout waarvan een analyse wijst op een datering in late 8ste tot midden 10de eeuw. 

In de loop van de late 12de en 13de eeuw zal het terrein voor ontginning van grondstof worden gebruikt. Het gaat meer bepaald om winning van de zandleem. Gelijktijdig met de vulling van deze kuilen wordt het terrein aan de straatzijde opgehoogd. Op deze ophoging ontwikkelt zich een vloerniveau dat minstens tweemaal opnieuw werd opgehoogd en opnieuw als vloer dienst deed. Ondanks er geen harde bewijzen zijn, moet hier een gebouw hebben gestaan. Een exacte datering is er niet, maar situeert zich ergens in of vlak na de 13de eeuw.  

Resten uit de 14de/15de/16de eeuw zijn eerder schaars, wat mogelijk het gevolg is van latere vergravingen en het behoud van een quasi eenzelfde loopniveau.  

In de periode van de late 16de/17de eeuw wordt een huis in baksteen opgetrokken. Dit huis bevat een kelderverdieping en blijft tot 2019 het basisvolume van het gebouw. In de loop van de drie eeuwen bleek het gebouw sterk onderhevig te zijn geweest aan verbouwingen. Een 17de-eeuwse afvalkuil.

Structuren uit de nieuwste tijd omvatten een kelder en 2 waterputten.

Deze resultaten sluiten aan bij gegevens van andere opgravingen en opent perspectieven voor overkoepeld onderzoek naar het prestedelijke Deinze. Daarbij moet niet enkel aandacht gaan naar de sporen en materiële vondsten. Omwille van data omtrent de vegetatie kan ook een blik worden geworpen op het middeleeuws gevarieerd landschap en de evolutie ervan.