Tijdens het archeologisch vooronderzoek werden enkele archeologisch relevante sporen aangetroffen: allicht vormen de grachten die werden waargenomen één structuur en dienen ze in een militaire context bekeken te worden. Na het in onbruik raken werd de gracht gedempt en werd het terrein opgehoogd met grond afkomstig uit de binnenstad voor de aanleg van een aarden wal. Deze laatste bevindt zich tot meer dan 2 m boven het originele niveau. Dat de ophoging en het graven van de gracht in twee fases plaatsvond, wordt duidelijk doordat de gracht afgedekt is door een lichtgrijs tot blauwe band die over de gehele lengte van de ophoging kon waargenomen worden. De opgebrachte grond bevatte materiaal dat gedateerd kan worden in de laatmiddeleeuwse tot vroeg post-middeleeuwse periode (14de-16de eeuw). Mogelijk betreffen zowel de aangetroffen grachten als aarden wal een onderdeel van de stedelijke verdedigingswerken.

Tijdens de archeologische opgraving werden de interpretaties van het vooronderzoek bijgesteld: het vlakdekkend onderzoek in de zuidoostelijke zone beperkte zich tot de aanleg van een profielsleuf (hier werd immers een behoud in situ voorgesteld naar aanleiding van de inrichting van een groenzone). Hierdoor is de datawinst te beperkt om het vermeende militair karakter van de sporen (ophogingslagen en aanzet van een grachtstructuur) te kunnen bevestigen. De grachtvulling strekt zich overigens uit in zuidelijke richting, buiten de contouren van het projectgebied. Om die reden is slechts een zeer beperkte aanzet van dit spoor in de wand van de profielsleuf waargenomen en geregistreerd.

Het volledige vondstassemblage uit de ophogingslagen (aardewerk en metalen voorwerpen) kan ruim worden gedateerd in de periode vanaf de late middeleeuwen t.e.m. de nieuwe tijd (14de - 17de eeuw). De vulling van de aanzet van de grachtstructuur heeft geen artefacten opgeleverd. Wellicht dateert de grachtstructuur eveneens uit de late middeleeuwen of de Nieuwe Tijd.

Tot de oudste sporen binnen de contouren van het projectgebied behoren de resten van een boomvalkuil en een greppelsegment uit de Romeinse (?) periode. Eén kuil bevatte aardewerkfragmenten van Rijnlandse en Maaslandse productiecentra en kan op basis daarvan worden gedateerd in de volle middeleeuwen. 

Het meest opvallende spoorcomplex dateert uit de late middeleeuwen en behoort tot een pottenbakkersatelier. Het pottenbakkersatelier situeerde zich op het kruispunt van twee (laat)middeleeuwse handelswegen, langs de oostelijke rand van de tweede stadsomwalling uit de 14de eeuw. Gelet op de locatie van de site langs de rand van de tweede stadsomwalling kan het jaar 1330 (start van de bouw van de tweede omwalling) als terminus post quem worden gehanteerd voor de datering van het atelier. De vindplaats bevindt zich op een afstand van ca. 450 m t.o.v. de eerste omwalling uit de 12de eeuw. 

Kuilen met een structuurloze spreiding, muurwerk (baksteen), een krenggraf van een varken en recente verstoringen vormen de resten van de historische bewoning langs de Ossenwegstraat in de periode vanaf de 17de eeuw tot en met de 20ste eeuw.