Tijdens de terreinevaluatie werden 24 sporen geregistreerd. Het gaat enerzijds om 16 kuilen en paalkuilen, 1 waterput en 6 grachten en greppels. Anderzijds natuurlijke verstoringen, drainages en recente verstoringen. Er werd vermoedelijk minstens 1 hoofdgebouw aangetroffen.  Daarnaast kwamen op 3 verschillende locaties telkens 2 paalkuilen aan het licht die mogelijk kunnen wijzen op nog meer structuren. Bovenstaande structuren leverden helaas geen vondsten op. Daarnaast werd ook een waterput aangetroffen, welke op basis van aardewerk kan gedateerd worden tussen de laat- Romeinse tijd en de volle middeleeuwen. Om deze archeologische resten beter te begrijpen is een vlakdekkende opgraving noodzakelijk.

Romeinse Tijd
Er werd een Romeins erf aangesneden bestaande uit 2 hoofdgebouwen van het type IID. Dit erf werd aan de ZO-zijde afgebakend door een wegtracé met gelijkaardige NO-ZW oriëntatie. Mogelijk horen enkele aangetroffen bijgebouwen tot dit erf. Gebrek aan vondsten laat ons echter niet toe dit te bevestigen. Verder kon buiten het erf nog een depressie en een greppel worden gedateerd in de Romeinse tijd. Een preciezere datering is mogelijk door extra natuurwetenschappelijk onderzoek op de beschikbare stalen. Het was binnen het budget echter onmogelijk om alle stalen te onderzoeken. Het Romeins erf werd slechts ten dele blootgelegd en strekt zich verder uit ten noordwesten van het projectgebied.

8ste-9de eeuw
In deze periode verschijnt opnieuw een erf. Het erf wordt afgebakend door een gebogen greppel met opening. Deze opening kan wellicht gezien worden als de toegang tot het erf. Binnen deze erfafbakening komen verschillende structuren, kuilen, een palenrij en een waterput voor. Eén spoor kan op basis van aardewerk gedateerd worden in de 8ste-9de eeuw. Afgaand op de afmetingen lijkt dit een bijgebouw, al is de hypothese van hoofdgebouw niet uitgesloten. De waterput wordt aan de hand van macroresten-en pollenonderzoek in de middeleeuwen geplaatst. Op basis van aardewerk wordt dit verfijnd tot de vroege middeleeuwen. Als we dit combineren met de ligging binnen de hierboven vernoemde erfafbakening kan deze vermoedelijk gekoppeld worden aan structuur 4. De positionering binnen de erfgreppel doet vermoeden dat ook de overige niet gedateerde structuren, kuilen en palenrij behoren tot de 8ste-9de-eeuwse fase. Al is een datering in de Romeinse tijd niet uitgesloten. Verder is het ook niet uitgesloten dat de Romeinse depressie nog zichtbaar was en greppels S153 & S147 ter vervanging van S159 hierin uitmonden.

Een absolute datering van de erfgreppel, waterput en depressie zijn mogelijk door extra natuurwetenschappelijk onderzoek op de beschikbare stalen. Het was binnen het budget echter onmogelijk om alle stalen te onderzoeken.

Het erf werd slechts ten dele blootgelegd en strekt zich verder uit ten westen van het projectgebied.

Overgang vroege/volle middeleeuwen
Vervolgens zien we op de overgang van de Karolingische tijd naar de volle middeleeuwen in het zuiden van het projectgebied een nieuw erf verschijnen bestaande uit een afbakeningsgreppel, een hoofdgebouw, een waterput en een bijgebouw of aanbouw. Het hoofdgebouw is te determineren als een type H0 en wordt absoluut gedateerd tussen 892-1014. De waterput kent een absolute datering tussen 899-1147. De erfgreppel kent een gelijkaardige NW-ZO oriëntatie als het hoofdgebouw. Verder is het ook niet uitgesloten dat de Romeinse depressie nog zichtbaar was. Het erf strekt zich vermoedelijk verder uit naar het zuiden toe.

Late middeleeuwen/nieuwe tijd
Vanaf de late 14de eeuw verschijnt een gracht ten westen van het terrein. Deze oversnijdt de depressie wat erop wijst dat de depressie ten laatste in de late middeleeuwen werd gedempt.

18de-19de eeuw
In het noorden van het projectgebied was tot voor dit project een oud hoevegebouw aanwezig. De contour van deze bebouwing komt overeen met deze op de Ferrariskaart, wat doet vermoeden dat het huidige bouwvolume een voorganger heeft die ten minste opklimt tot de tweede helft van de 18de eeuw. De configuratie met omliggende gebouwen op de Ferrariskaart wijzen erop dat het gebouw deel uitmaakte van een ruimere hoeve. De Atlas der Buurtwegen en de Poppkaart tonen continuïteit in de bebouwing in het noordelijk deel van het projectgebied.
Tijdens de opgraving werden geen duidelijke sporen van de 18de-eeuwse fase herkend. Vermoedelijk werd bij het vernieuwen van de hoeve doorheen de tijd de voorganger steeds grondig afgebroken. Rondom de gebouwen is er bosgebied met laag kreupelhout waarneembaar. Het zuidelijk deel van het projectgebied is in gebruik als akkerland. In de 19de eeuw kunnen we verder nog 2 perceleringsgrachten herkennen.