Het doel van het archeologisch onderzoek is om de aanwezige waardevolle archeologische sporen en structuren in de zones die verstoord worden door de werken te documenteren en te registreren. De wetenschappelijke vraagstelling van het onderzoek is vooral gericht op de reconstructie van de bouwgeschiedenis van de kerk en de waardering van eventueel aanwezige skeletten op de uit te graven diepte.

In een poging om de verspreid aangetroffen muurresten te duiden werd het allesporenplan geplot op het grondplan van Jaminé uit 1886. Dit plan geeft de toestand van de kerk weer, voor de gedeeltelijke afbraak en uitbreiding ervan met aan weerszijden twee zijbeuken vanaf 1901. Verschillende aangetroffen resten lijken inderdaad goed overeen te stemmen met het grondplan van de kerk in deze periode. Met name de muren S22 en S32 in de noordelijke zijbeuk vallen samen met de noordelijke buitenmuur en een steunbeer in het noordwesten van de toenmalige kerk.
Ook de aangetroffen N-Z-georiënteerde muur (S21) in de Sint-Michielskapel met in het zuiden een dwarsmuur (S27) naar het westen toe, stemt overeen met de zuidoosthoek van de toenmalige kerk. De aangetroffen funderingen S23 en S24 in de sleuf in de zuidelijke zijbeuk liggen ook ter hoogte van de zuidwestmuur van de voormalige kerkplattegrond. De funderingen (S30 en S31) van de twee huidige zuilen in de sleuf ter hoogte van en tussen WP 4 en 5 zijn de zuilen die ook al in de voormalige kerkplattegrond in gebruik waren. Allicht is ook het lemen vloertje (S80) dat enkel in de huidige middelbeuk tegen deze zuilen aan zeer partieel aangetroffen werd een relict van de oudere kerkfase.

Blijkens de contemporaine foto’s bleef de toenmalige middenbeuk namelijk bewaard en heeft men de huidige zijbeuken daar tegen aangebouwd. Nog op de projectie is af te leiden dat de werkputten 1, 2 en 3 volledig buiten het toenmalige kerkgebouw liggen. Dit vertaalt zich naar de andere uitvoerwijze (in cement) van de funderingen in deze werkputten tov deze in de sleuf tussen WP4 en 5 (S33 en 34), die opgetrokken waren uit blokken
natuursteen in een harde, lichtgrijze kalkzandmortel.

De aangetroffen begravingen bevinden zich ook allemaal binnen de contouren van de kerk zoals getekend op de plattegrond van Jaminé en strekten zich voor zover vaststelbaar in de opengelegde putten en sleuven uit over quasi de volledige breedte van deze kerk. Zo reiken ze in het noorden van
de sleuf tussen werkput 4 en 5 tot tegen de vermoede noordelijke buitenmuur (S22) van de voormalige kerkfase en zijn ze in het zuiden ook tot tegen de rand van deze sleuf aanwezig (die bijna tot tegen de zuidelijke buitengevel van de voormalige kerkfase reikt).

In de putten die buiten de voormalige kerkfase liggen (werkput 1,2 en 3) en ook in werkput 6 werden geen begravingen in situ aangetroffen, wel los botmateriaal. Mogelijk echter heeft de insteek van de recentere zijbeuken mogelijk toch aanwezige begravingen volledig vernield. De insteken besloegen quasi de volledige breedte van deze werkputten en op de vereiste diepte van 1 m was de onderzijde nog niet bereikt.