De site Mesen Kerkstraat - Daalstraat is een site met een complexe stratigrafie, waarbij de oudste sporen dateren uit de Romeinse periode, meer bepaald het einde van de 1ste tot de 2de eeuw n.Chr. In het oosten van het terrein werden de resten van mogelijks twee grachten met een Romeinse datering aangetroffen. Deze liepen parallel en heuvelafwaarts richting het zuiden tot zuidoosten. De functie van de grachten was waarschijnlijk ontwatering van de omliggende percelen in zuidelijke richting, hoewel het hier ook om een omgrachting van een woonerf kan gaan. Naast deze grachten waren ook enkele, soms vrij diepe, kuilen aanwezig met een Romeinse datering. 

Een tweede fase van menselijk activiteit op de site start tijdens de volle middeleeuwen. Vanaf ten vroegste het einde van de 9de eeuw doorheen de rest van de volle middeleeuwen en waarschijnlijk een deel van de late middeleeuwen werd deze locatie opnieuw gebruikt als een plaats waar afval kon worden gedumpt. Het betreft zowel bouwafval als huishoudelijk afval. Daarnaast werd er waarschijnlijk opnieuw leem ontgonnen, getuige de soms vrij diepe kuilen met een groot oppervlak. 

In een derde fase worden sommige delen van het terrein nog steeds gebruikt voor het dumpen van afval. Centraal en in het noordwesten van het terrein werden op de overgang van de volle naar de late middeleeuwen twee ijzerzandstenen structuren gebouwd. Deze zijn te verbinden met het Benedictijnenklooster voor vrouwen opgericht door Adela van Frankrijk, de gravin van Vlaanderen. 

In een vierde fase werd in het zuidwesten van het projectgebied waarschijnlijk een versterkingstoren aangelegd. In deze zone werd een voor het grootste deel uit baksteen bestaande structuur aangetroffen die vrij diep gefundeerd was. Deze was te dateren vanaf 1250 n.Chr. Deze structuur kan waarschijnlijk worden verbonden met een versterkingstoren die werd aangelegd rond het jaar 1382. 

Een vijfde fase lijkt gevormd door de aanwezigheid van een afvalput net ten noordwesten van de goten die de grote ijzerzandstenenvleugel omzomen. De vulling van deze afvalput bevat glaswerk dat te dateren valt in het tweede kwart van de 17de eeuw. 

In een zesde fase - na de tweede helft van de 17de eeuw en voor het derde kwart van de 18de eeuw en waarschijnlijk in het jaar 1776 - lijken de oude ijzerzandstenen structuren afgebroken en vervangen door een bakstenen vleugel die de vorm van het huidige perceel vormen. Deze structuur is zichtbaar op de kaart van Ferraris en lijkt dus al tegen het vierde kwart van de 18de eeuw gebouwd.

Een zevende fase in de geschiedenis van deze site speelt zich af tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hierbij werden grote delen van het klooster vernield, iets wat zich ook uit in het aantreffen van puin- en ophogingslagen in veel de gebouwstructuren en op de vermoedde kelderniveaus. In de vloeren aangetroffen in het noordwestelijk deel van het terrein bevonden zich ook enkele lege obussen. Ook het zuidoostelijk deel van het terrein droeg hiervan sporen en dit voornamelijk onder de vorm van een grote en diepe verstoring van de ondergrond.

In de achtste en laatste geregistreerde fase werd in het westen van het terrein na de Eerste Wereldoorlog een fabriek aangelegd in het westelijke deel van het projectgebied. Deze werd ten dele op de oude muren van het Koninklijk Gesticht gebouwd. De fabriek had oorspronkelijk de bedrijfsnaam Trachez, wat later veranderde naar Spinnekop.