Gedurende het proefsleuvenonderzoek kwamen 75 sporen aan het licht. De sporen concentreerden zich voornamelijk in het noordelijk deel van het terrein, in dit deel is de densiteit aan sporen vrij groot. In het zuidelijk deel was er een mindere densiteit aan sporen. Het betreft paalsporen, kuilen, greppels, grachten, waterputten, 1 natuurlijk spoor en 2 mogelijke brandrestengraven. Het merendeel van de andere sporen is op basis van aflijning, vulling en vondstmateriaal in de volle tot late middeleeuwen te dateren. Er werden resten aangetroffen van minstens 5 structuren, waaronder zowel hoofd- als bijgebouwen. Enkele kunnen op basis van palenzetting in de volle middeleeuwen gedateerd worden. Daarnaast werden reeds 3 waterhoudende structuren, waterkuilen en/of waterputten aangetroffen. De structuren, waterputten, greppels en grachten maken deel uit van verschillende gefaseerde erven. 

Tijdens de hieropvolgende opgraving werden bewoningssporen uit de ijzertijd, Romeinse tijd, volle of hoge middeleeuwen en late middeleeuwen/nieuwe tijd aangetroffen. Daarnaast werden nog enkele toevalsvondsten gedaan uit het mesolithicum in de vorm van vuursteen.

De archeologische resten uit de ijzertijd vertaalde zich in structuren, paalsporen,een waterkuil, aardewerk en natuursteen. Dankzij het aardewerk en 14C-onderzoek kon worden vastgesteld dat mogelijk één structuur in de middenbronstijd werd gebouwd en dat de andere negen bijgebouwen in de midden tot late ijzertijd te plaatsen zijn. Waarbij enkele bijgebouwen mogelijk ook in de vroeg-Romeinse tijd zijn gebruikt.

Uit de Romeinse tijd werden archeologische resten aangetroffen in de vorm van paalsporen, een waterput en branderestengraven. Tevens werden daarbij aardewerk, metaal, glas en hout aangetroffen. Een aantal paalsporen kon gereconstrueerd worden tot de korte wand van een hoofdgebouw. Een van de sporen werd gedateerd aan de van 14C-onderzoek, maar dit leverde een datering op uit de late bronstijd. Het verkoold heidetakje moet gezien worden als instrusief. De waterput die enkele meters ten oosten lag werd aan de hand van dendrochronologie gedateerd. Dit leverde een kapdatum op van na 50 n. Chr.. Ervanuit gaande dat hoofdgebouw en waterput op hetzelfde erf hebben gelegen betekent dit dat het hoofdgebouw in de 1ste eeuw n. Chr. in gebruik is genomen.

De brandrestengraven zijn voornamelijk gedateerd aan de hand van het aardwerk dat eruit werd verzameld en één graf werd gedateerd door middel
van het 14C-onderzoek. De dateringen van de brandrestengraven komen uit in de 1ste eeuw tot uiterlijk derde kwart 3de eeuw.

De bewoningsporen uit de volle middeleeuwen waren aanwezig in de vorm van structuren, paalkuilen, een kuil, vier waterputten, greppels, aardewerk,
natuursteen, metaalslak en hout. De meeste paalkuilen konden gereconstrueerd worden tot twee hoofdgebouwen en drie bijgebouwen. Aan de hand van aardewerk, dendrochronologie en 14C-onderzoek kon worden vastgesteld dat bewoning vanaf ca. 1025 tot 1250 aanwezig was. In het opgegraven areaal werden twee erven vastgesteld die min of meer gelijktijdig in gebruik waren.

Uit de late middeleeuwen en nieuwe tijd werden voornamelijk greppels, spitsporen en palenrijen ontdekt. Deze sporen laten het landgebruik zien uit die periode en komen vaak ook nog voor op historische kaarten.