Het onderzoek gebeurde naar aanleiding van de volledige bovengrondse heraanleg van de straten. De Cluster Oostakkerdorp werd ingedeeld in 3 thematische zones voor onderzoek: (1) de omgeving van de Sint-Amanduskerk, het geruimde kerkhof en de verdwenen pastoriegebouwen; (2) de omgeving van de voormalige dries van Oostakker; en (3) het gesloopte bouwblok van de Groenehoekstraat.

In Zone 1, rond de kerk kon het voormalige ‘geruimde’ kerkhofareaal vastgesteld worden. Op de locatie van geplande ‘oppervlakkige’ ingrepen kan gesteld worden dat het geruimde kerkhofpakket voldoende buffer was om eventuele ‘oudere’ begravingen niet te bedreigen. In de zone ten oosten van de kerk op het tracé van de nieuw aan te leggen weg met nieuwe RWA-riolering, werden begravingen vastgesteld die bedreigd werden door de werkzaamheden. De projectie op 20ste-eeuws luchtfotografische opnames leert dat deze begravingen ten vroegste uit de periode 1917- 1973 kunnen stammen.

Zowel in Zone 2 als Zone 3 werden over het algemeen enkel recente antropogene verstoringen vastgesteld worden:

In Zone 2 kon op basis van de onderzochte werkputten (WP 4, WP 5, WP 9) vastgesteld worden dat er geen relevant archeologisch bodemarchief bewaard was en dat de vastgestelde sporen alle dateren van een zeer recent verleden.

In Zone 3 werden enkel in WP 7 de restanten aangesneden van het voormalige bouwblok dat in de jaren ’80 van de vorige eeuw was verdwenen. Zowel deze (beperkte) structuren als de oudere gracht (demping in de 17de-18de eeuw) dateren uit een postmiddeleeuwse fase. De sporen in WP 8 getuigden voornamelijk van de aanplantingen die gebeurden bij de overgang bouwblok-huidige parkzone.

Ter hoogte van de uitgevoerde werkputten zijn, met uitzondering van WP 6, de archeologische resten tot op de moederbodem onderzocht. Hier kan gesteld worden dat er geen archeologisch erfgoed meer bewaard is.