Volgens historische bronnen werd het hospitaal al in de 12de eeuw opgericht. Door de Franse Republiek werd beslag gelegd op de hospitaalsite door op het einde van de 18de eeuw. De gronden werden opgesplitst en verkocht. De hospitaalsite werd in de 19de eeuw aangekocht door kanunnik Papeleu en ontwikkeld als klooster en school.

Bij het opgravingsonderzoek van 2019 werd slechts een beperkte zone van de oorspronkelijke hospitaalsite werd onderzocht, maar werd toch aanzienlijke hoeveelheid aan informatie verkregen over de inrichting van de site.

De duidelijkste en oudste structuur die werd aangetroffen, is een ca. 8 m brede en ca. 3,5 m diepe gracht met NNO-ZZW oriëntatie. Wellicht betreft het de oostelijke begrenzing van de hospitaalsite. Een renteboek uit 1514 vermeldt het voorkomen van grachten als begrenzing: “… de plecke daer tgodshuus op staet met al zijn toebehoorten ende grachten rontomme, liggende noord ande Ghentstraate, oost ande cloostere48, zuudt ande priesteragie, west ande strate…”. De oudste gebruiksfase van de gracht wordt op basis van het vondstmateriaal in de tweede helft van de 14de eeuw gesitueerd. Of de gracht reeds teruggaat tot de stichtingsfase van het hospitaal is niet helemaal duidelijk. Het voorkomen van verspit, 13de-eeuws aardewerk op de onderzochte zone is alvast een aanwijzing voor menselijke aanwezigheid.

De botanische resten uit de derde gebruiksfase van de gracht geven een beeld van hoe de omgeving er in de tweede helft van de 15de eeuw uitzag. De aanwezigheid van graslandplanten en de beperkte hoeveelheid boompollen wijst op een open landschap. De vruchten van wilg wijzen op het voorkomen van enkele wilgen langs de gracht. De typische oever- en waterplanten tonen ook aan dat de gracht watervoerend was. In de omgeving kwamen fruit- (zoete of zure kers) en notenbomen (walnoot en kastanje) voor. Wellicht kunnen we één of meerdere boomgaarden situeren op de gronden van het hospitaal, het naastgelegen klooster en/of de priesteragie. Het grote aantal ruderalen wijst op het voorkomen van veel betreden, omgewerkte en voedselrijke (bemeste) gronden zoals akkers en moestuinen. Mestschimmels zijn ook aangetroffen in de gracht. De aangetroffen akkeronkruiden tonen aan dat graan verbouwd en/of verwerkt werd in de omgeving van de gracht. Behalve rogge werd ook vlas verbouwd en/of verwerkt.

Vanaf 1522 wordt een kerkhof ingericht binnen het areaal van het Sint-Blasiushospitaal. Getuige hiervan zijn 32 begraven individuen die werden aangetroffen tijdens het onderzoek. In het oosten wordt het kerkhof begrensd door de brede en diepe gracht. Het kerkhof strekt zich verder uit richting het westen en zuidwesten. Volgens historische bronnen worden tegen het midden van de 17de eeuw geen zieken meer opgevangen in het hospitaal. In 1648 wordt bijvoorbeeld vermeld dat het hospitaal “niet subject en is eenighe siecken taenverdene…”. Wellicht zijn vanaf dan ook geen overledenen meer toegevoegd aan het kerkhof. Het aangesneden grafveld werd op basis van enkele 14C-analyses gesitueerd tussen de tweede helft van de 15de en het begin van de 17de eeuw. De overledenen werden begraven volgens de christelijke traditie. De meeste individuen waren west-oost georiënteerd. 

In de gracht werd een puinrijke vulling aangetroffen die gelinkt wordt aan vernielingen en/of bouwactiviteiten op de site. Het vondstmateriaal dateert uit de tweede helft van de 15de en de eerste helft van de 16de eeuw. Historische bronnen plaatsen dergelijke activiteiten echter later in de tijd, nl. tweede helft 16de en eerste helft 17de eeuw. De gracht wordt in elk geval niet meteen helemaal gedempt. Cartografische bronnen uit de 18de eeuw lijken deze gracht nog steeds weer te geven. De jongst aangetroffen dempingpakketten kunnen vermoedelijk wel gekoppeld worden aan de Franse Republiek en de ontbinding van het klooster.

Tenslotte werden nog enkele restanten van muren aangetroffen, daterend uit de nieuwe tijd.