De oudste sporen die op het terrein werden teruggevonden gaan terug tot in de 16de-17de eeuw. In deze periode was binnen de grenzen van het projectgebied een deel van een landelijke nederzetting aanwezig die op zijn minst bestond uit twee éénschepige (bij)gebouwen en één tweeschepig (bij)gebouw. Verder waren een groot aantal paaltjes aanwezig waarin geen structuur kon worden herkend. Ook drie kuilen kunnen aan deze periode worden toegeschreven.

De site kadert in de landelijke bewoning uit de postmiddeleeuwen die in de Kempen lange tijd uitsluitend uit houten gebouwen bestaat. Het gaat om een relatief weinig onderzochte en dus weinig archeologisch gedocumenteerde periode.

Na het verlaten van de bewoningssite, bleef het terrein onbewoond in de komende periode. Wel werden watervoerende structuren uitgegraven in de vorm van een gracht, een gracht/beek en enkele kleinere greppels. De grachten bleven zeker tot de 19de eeuw als dusdanig aanwezig in het landschap.