In 1944 werd de Sint-Lambertuskerk getroffen door een Duitse V1-bom. Hierbij werd de kerk volledig vernield, met uitzondering van de kerktoren. Alvorens de kerk terug op te bouwen, werd er een opgraving naar de resten van deze kerk uitgevoerd door prof. Dr. J. Mertens in 1949. Tijdens deze opgraving werden verschillende fasen van de kerk blootgelegd. Verscheidene bouwfasen konden verbonden worden aan historische bronnen en op die manier gedateerd worden. Van de vroegste fasen kon echter geen historische documentatie teruggevonden worden. Het betreft een centraalbouw die Mertens aan het eind van de 10e eeuw dateert en een klein houten kerkje dat hij als mogelijk 8e-eeuws interpreteert. Gezien het belang van deze resten werd besloten de kerk niet opnieuw op te bouwen, maar een nieuwe kerk iets ten zuidwesten van de voormalige Sint-Lambertuskerk op te richten.

Dit waarderingsonderzoek van de voormalige Sint-Lambertuskerk werd uitgevoerd om na te gaan of de ondergrondse relicten in aanmerking komen voor een bescherming als archeologische site.

De site werd in een goede staat aangetroffen. Een deel van het muurwerk bleek echter wel verstoord. Deze verstoringen werden aangebracht na de eerste bescherming van de toren als monument en mogelijk ook na de tweede bescherming als cultuurhistorisch landschap. Deze beschermingen volstonden niet om schade aan de site te ontmoedigen.

Er werd tijdens het veldwerk vondstmateriaal aangetroffen. De meerderheid van dit vondstmateriaal werd aangetroffen in de dichting van de opgraving uit 1949. Bijgevolg ontbreekt hier de archeologische context en kunnen de vondsten uit dit pakket weinig nieuwe informatie opleveren. Daarnaast kwamen ook drie graven aan het licht.

Dankzij dateringsonderzoek bleek dat de centraalbouw geen Karolingisch bouwwerk betreft, maar eerder in de Ottoonse of vroegromaanse periode te situeren lijkt.