De tijdens het archeologisch onderzoek aangetroffen materiële resten kenmerken zich vooral door de aanwezigheid van twee gedeelten van volmiddeleeuwse tonwaterputten, waarvan er nog één in situ bewaard bleef. Verder werden in het noordelijke deel de restanten aangetroffen van een laatmiddeleeuwse houten beschoeiing wat wijst op waterbeheersingswerkzaamheden binnen de vallei. In het zuidelijke deel langs de Gentsestraat kwam onder de postmiddeleeuwse lintbebouwing een gedeelte van een noord-zuid verlopende laatmiddeleeuwse houten waterleiding aan het licht. In het zuidelijke en oostelijke gedeelte kwamen er vooral bakstenen constructies aan het licht van woonhuizen en bijgebouwen gaande vanaf de postmiddeleeuwen tot de 20ste eeuw.

In de steenkrans van één van de waterputten werd duidelijk gerecupereerd Romeinse bouwmateriaal vastgesteld. De eigenlijke boomstamwaterput bleek echter opgevuld met een recente opvulling.

In de late middeleeuwen lijken de gegevens er op te wijzen dat men overging tot systematische gronddempingen en dan meer bepaald tussen de 14de en de 16de/17de eeuw. Een smal gedeelte bleef bewust open en werd voorzien van een houten beschoeiing om als waterafvoerend kanaal te fungeren. Dit kanaal blijft als 'Harelbeek' zichtbaar op de historische cartografie tot in de late 19de eeuw. De eerste echte bewoningsstructuren in de vorm van lintbebouwing verschijnen in het zuidelijke deel van het onderzoeksgebied langsheen de noordzijde van de huidige Gentsstraat vanaf de 15de of 16de eeuw. Dit beeld wordt tevens bevestigd door de cartografische gegevens. Met de verdere evolutie van de bebouwing langsheen de Gentsestraat met onder meer de aanleg van kelders werden de oudere structuren diepgaand verstoord.