Termote 2021 beschrijft tijdens de bouwhistorische studie de oorspronkelijke fundering: De eigenlijke fundering van de schuur bestond uit een 95 cm brede muur van slechts 4 baksteenlagen dikte. Dit geheel, opgebouwd met dezelfde recuperatiebaksteen als het opgaande muurwerk (kloostermoeffen – 30 cm lengte), is opgetrokken uit kopsgewijs gelegde stenen, gebonden met een gele kalkmortel en aangezet op een bed van dezelfde kalkmortel. De fundering is, met andere woorden, niet tot op de vaste ondergrond, maar wel van in de zettingsgevoelige kleilaag opgetrokken.

De funderingsresten zijn vermoedelijk toe te schrijven aan een bouwfase die aan het einde van de 16de-begin 17de eeuw te dateren is. In deze fase werd overigens niet alleen de schuur herbouwd, ook het boerenhuis en de toegangspoort werden onder handen genomen. In de toegangspoort werd een datumsteen van 1604 verwerkt, wat meteen ook als daterend element kan dienen.

Deze bouwfase kenmerkt zich door het hergebruiken van de grote, 30 cm lange bakstenen (”moeffen”). Deze werden in een staand verband, met behulp van een kalkmortel op elkaar gestapeld. Het gebruik van het staand verband zorgt er ook meteen voor dat een duidelijk onderscheid kan gemaakt worden met de oorspronkelijke, 13de-eeuwse bouwfase. Toen werden de muren immers in Vlaams verband gemetseld, wat bijvoorbeeld nog duidelijk zichtbaar is in de westelijke puntgevel van de schuur. Ook werden in de muren vaak halve en driekwart (dus herkapte) bakstenen verwerkt.

Kort na Wereldoorlog I werd het oostelijke deel van de schuur omgebouwd tot wagenschuur met dilt (hooizolder). Hiervoor werden er een viertal poortopeningen ingewerkt. Ter hoogte van een van deze poortopeningen werd nog een muurblok gevonden dat met behulp van grijze cement werd gemetst. Vermoedelijk moet dit blok aan deze 20ste-eeuwse bouwfase worden toegeschreven.