Tijdens de archeologische opgraving werden over de volledige advieszone sporen vastgesteld. De grootste concentratie bevond zich in het noordwestelijke kwadrant van het terrein.

De archeologische opgraving heeft hoofdzakelijk sporen aan het licht gebracht die dateren uit de vroege ijzertijd (8ste – 5de eeuw v.Chr.) en de Romeinse periode (1ste – 2de eeuw n.Chr.).

De oudste sporen uit de vroege ijzertijd bestaan uit elementen die deel uitmaken van een grotere nederzetting. Het gaat om enkele mogelijke voorraadkuilen en een bijgebouw of spieker. De analyse van het aardewerk en een radiokoolstofdatering konden gebruikt worden voor een datering. De kern van het erf of de landelijke nederzetting waartoe ze behoren werd niet aangetroffen en bevindt zich mogelijk buiten het projectgebied, vermoedelijk ten noorden en ten westen ervan.

De sporen uit de Romeinse tijd bestaan uit zes brandrestengraven en enkele verwante sporen. Vijf van de graven lagen enigszins geclusterd en leken deel uit te maken van een grafveld dat mogelijk gelinkt is aan de nabij gelegen vicus. Mogelijk gaat het om een familiegrafveldje dat men enkele keren gebruikt heeft. De graven vertoonden nogal wat verschil in afmetingen en vorm. Ook het vondstmateriaal vertoonde verschillen per graf – van geen grafgiften tot een mix van aardewerk, glas, spijkers en munten. Deze grafgiften konden gebruikt worden om de graven te dateren. Enkele goed bewaarde vondsten bestaan uit een glazen fles en enkele volledige recipiënten in luxe-aardewerk.

Er zijn twee sporen die mogelijk in de middeleeuwen kunnen gedateerd worden. Het vondstmateriaal was heel heterogeen van samenstelling en bevatte 14 fragmenten aardewerk dat een mix was materiaal uit de vroege ijzertijd, de Karolingische periode en de volle tot late middeleeuwen.

Recente(re) sporen bestaan hoofdzakelijk uit parallelle sporen die gerelateerd zijn aan grondbewerking. Binnen het noordelijke perceel hebben de sporen een zuidwest-noordoost oriëntatie, parallel met de 20ste-eeuwse zuidelijke grens van perceel 1415K9. De sporen binnen perceel 1415H6 hebben een haakse oriëntatie hierop. De twee percelen hadden andere eigenaars en werden in een andere richting bewerkt in het kader van landbouw.

Uit de Tweede Wereldoorlog werden twee Duitse afgevuurde artilleriehulzen in de restanten van een jute zak aangetroffen.

Het archeologisch vooronderzoek bracht een beperkte hoeveelheid archeologisch erg waardevolle sporen aan het licht. Het gaat om een grafveldje bestaande uit minstens 3 brandrestengraven die op basis van het vondstmateriaal in de metaaltijden gedateerd worden. Eenzelfde, brede, datering kan worden gegeven aan 3 (paal)kuilen die in de nabijheid aanwezig zijn. In deze laatste werden echter geen structuren herkent. Twee andere paalkuiltjes konden niet verder worden gedateerd en vormden ook geen structuur. Een vierde deels verstoord brandrestengraf definieert mogelijk de grenzen van het grafveld.

Hoewel de crematiegraven naar vorm (rechthoekig) en vulling (houtskoolrijke rand) de typische late ijzertijd/Romeinse manier van begraven lijken te vertegenwoordigen, werd het gerecupereerde materiaal tussen de late bronstijd en late ijzertijd gedateerd. Het gaat hier dus mogelijk over een vroege introductie van het gebruik van brandrestengraven of een laat doorleven van het aardewerk in vroege en midden ijzertijd traditie.