Het positieve proefsleuvenonderzoek naar aanleiding van een geplande woonverkaveling leidde tot de uitvoering van een vlakdekkende opgraving. Deze bracht een bewoningsfase uit de volle middeleeuwen aan het licht aan de rand van de huidige dorpskern. Tenminste 2 plattegronden werden herkend. Een 1ste plattegrond was bootvormig (type H2) en in de paalkuilen was een herstelfase te herkennen. De vulling van de paalkuilen bevatte scherven Maaslands wit, Rijnlands en grijs aardewerk. Een 14C-datering op houtskool uit een van de koppalen gaf een datering van het midden van de 11de tot de de tweede helft van de 13de eeuw. De 2de plattegrond was tweeschepig en vertoonde eveneens een herstelfase. In de vulling van een paalkuil bevond zich een scherf grijs aardewerk. 14C-datering op houtskool uit een van de paalkuilen dateerde het gebouw tussen het begin van de 10de eeuw en de eerste helft van de 12de eeuw. Ook meerdere paalsporen die niet als structuur herkend werden, enkele kuilen en greppels waaronder een erfafbakening (S141) waaruit pollenstalen genomen werden die niet verder bestudeerd werden. De sporen waren vooral geclusterd in de westelijke zone. De aanwezigheid van houtskool en verbrande leem doet veronderstellen dat de gebouwen na een eerste gebruiksfase afgebrand zijn en opnieuw opgebouwd werden. Mogelijk waren hier meerdere erven gesitueerd. Er werden geen waterputten aangetroffen. Verder was op het terrein nog een wegtracé met karrensporen uit de late middeleeuwen tot de nieuwe tijd zichtbaar. Uit de sporen werd Raeren steengoed gerecupereerd.