Naar aanleiding van een nieuwbouwproject met ondergrondse parking werd na sloop van de bestaande bebouwing een vlakdekkende opgraving uitgevoerd. Er zijn 3 grote fasen vastgesteld nl. een agrarische fase uit de late middeleeuwen, een postmiddeleeuwse fase van een tuinzone binnen de omwalling en een bewoningsfase uit de nieuwe tot nieuwste tijd. In de late middeleeuwen lag de zone nog in agrarisch gebied buiten de stadsomwalling. Dit wordt aangetoond door een bewerkingslaag die zich uitstrekte over gans de oppervlakte. Het oudste archeologisch spoor betreft een (afval)kuil met laatmiddeleeuws aardewerk. Verder zijn nog 2 bakstenen putten waargenomen die in onbruik zijn geraakt rond 1550 en daarna grotendeels zijn afgebroken. In de tweede helft van de 16de eeuw werd het gebied opgenomen binnen de nieuwe stadsomwalling waar het net tegenaan lag. Een ophogingspakket uit deze periode is hier de getuige van. De zone maakte volgens de historische kaarten deel uit van een (moes)tuinzone. Hiervan getuigen de archeologische resten. Er is geen bewoning vastgesteld maar wel een koertje in kasseien, zandwinningskuilen, een groot aantal puinkuilen, 2 bakstenen afvalputten en 2 overloopputten (beerputten?). Deze kuilen bevatten alle redelijk wat aardewerk, vrijwel uitsluitend keuken- en tafelwaar maar ook enkele tuinpotten). Uit enkele kuilen zijn pollenmonsters en stalen voor zaden en vruchten geanalyseerd. Deze studies bevestigen de situering in een tuinzone maar ook de eventuele uitvoering van artisanale activiteiten (o.a. verven van textiel). Deze archeologische vaststellingen passen binnen de context van het onderzoeksgebied, aan de rand van de 16de eeuwse stad. De laatste fase betreft de nieuwe en nieuwste tijd. Meerdere structuren waaronder kelders, overloopputten en beerputten tonen aan dat deze zone stilaan volgebouwd werd.