De vastgestelde archeologische sporen hebben enerzijds betrekking op de vliet en de beschoeiing ervan, en anderzijds op sporen van bebouwing en tuinzones die zich langs de ingedijkte vliet situeren. De resten zijn te dateren in de volle middeleeuwen, de late middeleeuwen, de nieuwe en de nieuwste tijd. Van de vliet Melaan zijn verschillende fasen vastgesteld. De in oorsprong open en natuurlijke meanderende zijrivier van Dijle die op basis van het materiaal in de fluviatiele afzettingen (o.a. 14C-datering) in de volle middeleeuwen te dateren is, evolueerde naar een vliet met houten oeverbeschoeiingen. Deze beschoeiingen zijn op basis van aardewerkvondsten, 14C-dateringen en dendrochronologie gedateerd vanaf het midden van de 12de eeuw. Langs de oever is een houten watertrap vastgesteld die gedateerd is door middel van dendrochronologie na 1284-1285. De Melaan werd ingedijkt met bakstenen en natuurstenen kademuren gefundeerd op houten palen, vanaf het einde van de 13^de/begin 14^de eeuw. Uiteindelijk werd de vliet gedempt met zand in 1912 en overbouwd. Uit de verschillende pakketten gebeurden staalnames  voor 14C-datering (hout), macrobotanisch onderzoek, archeozoölogisch onderzoek, visrestenonderzoek, pollenonderzoek, dendro, macroscopisch onderzoek van de natuursteen. Wat het ruimtegebruik langs de Melaan betreft, werd het terrein langs de kademuur opgehoogd en bouwrijp gemaakt vanaf de 14^de eeuw (drainagebuis in grijs aardewerk). Bebouwing in baksteen vond pas plaats vanaf 15^de eeuw. Er zijn drie percelen vastgesteld waarvan de percellering dezelfde bleef tot nieuwste tijd. Het betreft achtererven en tuingedeelten van woonhuizen langs de Rik Woutersstraat. Op deze drie percelen zijn opeenvolgende ophogingen en bebouwingen tot in de 20ste eeuw vastgesteld. Op het meest noordelijke perceel is een ovenstructuur waargenomen die mogelijk in verband te brengen is met het  brouwersambacht. Op het centrale perceel zijn verschillende vloerniveau’s en rechthoekige bakstenen structuren geregistreerd die mogelijk te relateren zijn aan artisanale activiteiten. Een ronde bakstenen waterput gefundeerd op houten planken is te situeren in de 19^de/20ste E. Het meest zuidelijke perceel was lang als tuinzone in gebruik. De 19de-eeuwse muurresten en een houten 19de-eeuwse waterput zijn te associëren met werkplaatsen. Er zijn tevens kelderruimtes opgetekend. Er gebeurden staalnames voor voor macroresten -, pollen- en archeozoölogisch onderzoek op vullingen van stortkokers en afvoergoten en 14C-datering op houtskool uit de ovenstructuur. Of er ook artisanale activiteiten plaats vonden zoals leerlooien (13de eeuw), verven (14de en 15de eeuw) en brouwen (16de-20ste eeuw) vermeld in de historische bronnen, is niet bewezen. De hoornpitten gevonden in de 12^de/13^de-eeuwse afzettingen van de Melaan zouden kunnen wijzen op de aanwezigheid van een hoornbewerker/leerlooier maar het kan ook gaan om afval van elders. Verder is in het pollenonderzoek de aanwezigheid van wouw vastgesteld maar de hoeveelheid was te gering om in verband te kunnen brengen met verversactiviteiten.