Er werd beslist om ter hoogte van de Blankenbergse Steenweg op de locatie van een gesloopte hoeve een opgraving uit te voeren binnen een zone van ca. 1,8ha. Dit terrein was omgeven door een gracht. 

De oudste bewoning binnen het plangebied gaat terug tot de 12de – 13de eeuw. Tijdens de tweede helft van de 13de eeuw worden waarschijnlijk de meeste erfgrachten uitgegraven en ontstaat de kern van het erf. De aanwezigheid van een 14de een 15e-eeuwse Duiventoren onderstreept het belang van de toenmalige site. Gedurende de eeuwen kende het erf verschillende veranderingen. Grachten en poelen werden uitgegraven en gedempt. Bijgebouwen werden opgericht, maar ook opgegeven. Bouwmateriaal werd vaak binnen het erf hergebruikt. Een laatste belangrijke bouwfase vond plaats op het einde van de 19de eeuw. Toen werd het recent gesloopte hoofdgebouw opgericht. Gedurende de eeuwen bleef de woonzone binnen het erf bijna ongewijzigd op dezelfde locatie (noorden/noordoosten). Enkel de omvang wijzigde wat. In het zuiden/zuidoosten was meestal een weide ingericht. De overige delen zijn geïnterpreteerd als activiteitenzone. De afgelopen eeuwen verdween het belang van het erf. Ook de aanwezigheid van de duiventoren(s) raakte vergeten. Enkel de naam bleef behouden als toponiem. 

Een drietal kuilen zijn uitgegraven om dieren in te begraven. Dit zijn zogenaamde krengbegravingen. Telkens gaat het om adulte of subadulte runderen in anatomisch verband. 

Naast de datering van de site is er ook gepoogd om het landschap te reconstrueren doorheen de tijd. De oudste context die hiervoor werd onderzocht is de restgeul uit het vooronderzoek. Deze dateert uit de fase voor het opgegraven erf. Op basis van het vondstmateriaal uit de proefsleuven werd de opvulling gedateerd omstreeks de 10de – 11de eeuw. De analyse van de pollen in de vulling van de restgeul geeft aan dat toen deze opgevuld raakte, de omgeving al werd gebruikt als akkerland. De sterke vertegenwoordiging van kruidige taxa suggereert een open landschap. Hiernaast waren er zeer waarschijnlijk ook zouttolerante soorten aanwezig in de omgeving rondom de restgeul. 

Grachtsegment S39 dateert uit de 13de – 14de eeuw. Op de onderste drie opvullingslagen werd een pollenanalyse uitgevoerd. Verder zijn heel wat pollen van akkeronkruiden vastgesteld (voorbeelden: veldzuring, melkdistel). Er werden in de vorm van grassen, witte klaver, blauwe knoop/duifkruid en scherpe boterbloem bewijzen voor grasland gevonden. Op de vochtige voedselrijke gronden kwamen elzenstruwelen voor. Hierin was ook wilg aanwezig. Bosschages met eik, berk, iep, linde, beuk en berk kwamen voor in de wijde omgeving.  Opvallend is de toename van percentages van veenmossporen en niervaren.