Het projectgebied ligt aan de Vlasmarkt binnen de vastgestelde archeologische zone ‘Historische stadskern van Tongeren’ en vanuit het oogpunt van de stadsontwikkeling ligt het terrein binnen de 2de-eeuwse en ook net binnen de 4de-eeuwse Romeinse stadsmuur. In de middeleeuwen lag het dan weer net buiten het vergrote 12de-eeuwse monasterium – waarvan de westelijke verdedigingsmuur ongeveer de straat volgt ten oosten van het projectgebied-, maar wel binnen de 13de-eeuwse stadsomwalling.

De oppervlakte van de zone waar de bodemingrepen waren gepland bedroeg ca. 437m². Er werden zes vlakken aangelegd, plaatselijk werd verder handmatig verdiept. De opgraving aan de Vlasmarktsite leerde dat in deze zone van de stad geen prehistorie aanwezig is, noch sporen die met zekerheid gerelateerd kunnen worden aan de ontstaansfase van de Romeinse stad. In de Romeinse periode was hier de cardo maximus van de Romeinse stad aanwezig, een noordnoordwest-zuidzuidoost georiënteerde hoofdstraat met dubbel baanvak. In de eerste jaren van onze tijdrekening bestond deze uit een onverharde weg waar plaatselijk nog karrensporen en afdrukken van runderhoeven in konden vastgesteld worden. De weg bevond zich aan beide zijden van een greppel met vlakke bodem waar vuursteenblokken op geschikt waren. Aan beide zijden van de greppel zaten houten palen, die mogelijk deel uitmaakten van een verhoogd voetpad tussen de beide baanvakken. Vanaf het midden van de 1ste eeuw werd de straat verhard. Er konden duidelijk vijf verschillende fases in de verhardingen worden waargenomen. Tussen beide baanvakken bevond zich een greppel, voor de afvoer van water en vuil afkomstig van de straten. In de greppel bevonden zich op regelmatige afstand palenparen, die een houten constructie moeten hebben gevormd waarvan de functie tot op heden niet duidelijk is. Langs het westelijke baanvak bevond zich een onderkelderd gebouw dat in 3de eeuw afbrandde.

In de laat-Romeinse periode lijkt enkel het meest westelijke baanvak nog in gebruik te zijn gebleven, het oostelijke baanvak wordt in de 3de eeuw afgedekt door een dik pakket met brandpuin dat niet meer werd geruimd. Na de laat-Romeinse periode moet het terrein lang niet in gebruik zijn geweest, pas vanaf de twaalfde eeuw zijn er aanwijzingen voor nieuwe activiteit op het terrein. Mogelijk hangt dit samen met de bouw van de vergrote monasteriummuur in deze periode, die vlak ten oosten van het onderzoeksgebied heeft gelopen. Vanaf de 14de eeuw is er zeker sprake van bebouwing in het onderzoeksgebied, met bijbehorende waterputten en beerputten. Uit deze sporen werden unieke vondstencomplexen uit de middeleeuwen aangetroffen die in Tongeren nog maar zelden werden bestudeerd. Het onderzoeksgebied bleef vervolgens continu bewoond totdat de meest recente bebouwing werd afgebroken kort voor de start van de bouwwerkzaamheden.