Algemeen

Na vooronderzoek werden twee zones geselecteerd voor een opgraving. Beide opgravingszones werden in één werkput aangelegd. Werkput 1 (ca. 400m2) bevindt zich in het zuidoosten van het plangebied, werkput 2 (ca. 1500m2) in het centrale noordelijke deel.

Romeinse periode

Het archeologisch onderzoek bracht sporen aan het licht van een vroeg-Romeins erf met bijhorend grafveld. De bewoningssporen situeren zich centraal in het noordelijke deel van het plangebied en kunnen onderverdeeld worden in twee erfgreppels, die de noordwestelijke zijde van het erf begrenzen, negen paalkuilen en twee kuilen.

De aangetroffen archeologische sporen kunnen op basis van hun aard, vulling, ruimtelijke spreiding ten opzichte van elkaar en op basis van het aangetroffen vondstmateriaal aan dezelfde tijdsperiode, te dateren in de vroeg-Romeinse periode (1ste – vroege 2de eeuw n.C.), worden toegeschreven. De twee aangetroffen hoofdbouwen oversnijden elkaar, hetgeen een fasering binnen het erf indiceert. Het oudste gebouw kan typologisch omschreven worden als tweeschepig gebouw met drie nokstaanders (type De Clercq IB). Kort na de opgave van het eerste gebouw wordt een nieuw gebouw geconstrueerd dat gekenmerkt wordt door een éénschepige kruisplattegrond met twee traveeën (type De Clercq IIB). De oudst gekende exemplaren van deze plattegrond dateren uit de Flavische tijd, terwijl de jongste in de midden en late 2de eeuw n.C. geplaatst kunnen worden.

Ten zuidoosten van deze sporencluster met bewoningssporen werd ter hoogte van werkput 1 een deel van het grafveld van de site aangetroffen. In deze zone werden drie, ondiep bewaarde en sterk gebioturbeerde brandrestengraven aangetroffen. Het best bewaarde graf bevatte nog enkele fragmenten verbrand botmateriaal, alsook een aantal sterk verweerde, secundair verbrande aardewerkfragmenten die behoren tot minstens twee verschillende recipiënten. Deze kunnen gezien worden als bijgiften die mee werden verbrand op de brandstapel.