Naar aanleiding van de aanvraag van een omgevingsvergunning voor een woonverkaveling werd binnen het projectgebied een archeologisch vooronderzoek in de vorm van proefsleuven uitgevoerd. Het proefsleuvenonderzoek toont aan dat het oorspronkelijk landschap reliëfrijk was met hoogteverschillen tot ca. 1,5 m. Vanuit het zuiden werden vooral de diepere delen bedekt met een laag holoceen stuifzand dat behoort tot de Formatie van Gent, Lid van Achterbos. Deze zanden bedekten de oorspronkelijke podzolbodem en werden in de late middeleeuwen in cultuur gebracht. Het huidig reliëf verloopt geleidelijk en vertoont slechts een gering hoogteverschil van maximaal 60 cm. Het hoogste punt ligt rond 8,9 m TAW en is gelegen in het zuidwesten. Vandaar loopt het terrein lichtjes af naar het noorden en het oosten tot ca. 8,3 m TAW. In het verleden vertoonde het landschap grotere reliëfverschillen, met 2 kleine depressies in het westen en een grotere depressie die het volledige noordoostelijk deel va Nadat de depressies door verstuiving gedeeltelijk opgevuld raakten, werd het terrein door de mens in cultuur gebracht. n het terrein beslaat. De zuid- en zuidwestrand rond de depressies klom snel op. Het hoogteverschil van het oorspronkelijk loopvlak liep op tot 1,5 m. Nadat de depressies door verstuiving gedeeltelijk opgevuld raakten, werd het terrein door de mens in cultuur gebracht en ontstond een plaggenbodem. In de grote depressie werden voorwerpen gevonden uit de Romeinse tijd ter hoogte van de begraven bodem. Het gaat ondermeer om scherven van geïmporteerde bekers in geverfd aardewerk. Een fragment van een maalsteen uit dezelfde context kan eveneens geïnterpreteerd worden als nederzettingsafval uit de Romeinse tijd. De bewoning zelf word vermoed op het hoger gelegen zuidelijk deel van het terrein, waar zich sterk uitgeloogde paalsporen bevonden. Aan de zuidrand van de depressie bevond zich bovendien een waterkuil, waarin enkele scherven handgevormd aardewerk werden gevonden. Na de Romeinse tijd werd een groot deel van het oorspronkelijk loopvlak bedekt door stuifzanden. Het onderzoek toonde aan dat het terrein in de 14de eeuw opnieuw bewoond was. Daarvan getuigen kuilen, paalkuilen, greppels en vooral een waterput. De bewoning concentreerde zich vooral op de hogere delen ten noorden en ten westen van de grote depressie. Vermoedelijk gaat het om de resten van een ontginningsboerderij die het
heidelandschap omvormde tot akkerland. Op het einde van de late middeleeuwen of het begin van de nieuwe tijd was de boerderij verdwenen, maar het zuidelijk deel van het terrein was nog niet opgenomen in het akkerland. Dat gebeurde in een tweede ontginningsfase omstreeks de 17de eeuw. In deze fase legde men zelfs grachten aan om het stuifzand op te vangen.