Het onderzoek leverde 14 sporen op. Tien hiervan zijn te benoemen als Romeinse lagen, de overige zijn postmiddeleeuwse ophogingslagen.

De oudste sporen op de site zijn lagen van Romeinse oorsprong. Deze dateren grosso modo uit de 2^de eeuw tot het begin van de 3^de  eeuw en bevonden zich op een diepte tussen 70 en 160 cm onder het maaiveld. Op basis van de samenstelling en bijmenging (houtskool, dierlijk bot, fragmenten aardewerk en bouwkeramiek, fosfaat) betreffen het afvallagen. Dat een deel van de gelaagdheid daarnaast het gevolg is van hellingserosie is niet uit te sluiten. Hellingserosie zou bijvoorbeeld de fijne gelaagdheid in een spoor kunnen verklaren. De aanwezigheid van afvallagen sluit aan bij de bestaande kennis over het gebruik van deze zone net buiten de stad als stortplaats.

De postmiddeleeuwse lagen zijn als ophogingslagen te interpreteren, bestaande uit zandleem met donkergrijze kleur en een bijmenging met o.a. metaal, houtskool, kiezel, steenkool en baksteen.

Er werden geen sporen van één of meerdere Romeinse grachten aangetroffen. Het onderzoek werpt zo een nieuw licht op de inrichting van de 2de eeuwse omwalling in deze zone. Het terrein is immers op 15 tot 50 m van de stadsmuur gelegen, een afstand waarbinnen in andere stadsdelen tot wel drie omwallingsgrachten kunnen voorkomen. Gezien er geen sprake is van zwaar verstoorde Romeinse niveaus kan men concluderen dat de omwalling in deze zone geen gracht(en) had. Waarschijnlijk volstond de aanwezige topografie als bijkomend defensief element. Ten hoogte van het onderzoeksgebied is er namelijk sprake van een uitgesproken reliëf, met een maximale hellingsgraad tot 15 à 20%. Beneden aan de helling bevinden zich daarnaast moerasgronden, die slecht toegankelijk waren. Deze elementen maken dat er mogelijk geen nood was aan een grachtencomplex. Een andere mogelijkheid is dat de gracht nagenoeg tegen de muur aanlag, buiten het onderzoeksgebied onder de huidige Legioenenlaan. Verder onderzoek in de omgeving van het onderzoeksgebied kan dit uitwijzen.