Het onderzoeksgebied is ca 564 m2 groot en situeert zich ten noordoosten van de middeleeuwse kern van Nieuwpoort. De opgraving liet toe om de evolutie van het terrein te schetsen van de Volle Middeleeuwen tot de Nieuwe Tijd.

In totaal werden vier archeologische vlakken aangelegd waarbij vooral vlak 2 (+5,50m TAW), vlak 3 (+5m TAW) en vlak 4 (+4,20m TAW) interessante sporen opleverden.

Ten tijde van het ontstaan en de stichting van Nieuwpoort in 12^de eeuw lag het studiegebied nog buiten de nederzetting. Het gebied bestond uit een zandstrand op de zuidelijke oever van de IJzer, een zone die onderhevig was aan mariene invloed. De middeleeuwse kern van Nieuwpoort lag op een hoge duin, maar de nederzetting groeide geleidelijk aan waarbij ook de lager gelegen gronden werden ingenomen. Een aantal kuilen, grachten en greppels die werden aangetroffen in het vierde vlak corresponderen wellicht met deze uitbreiding.

Uit de opgraving blijkt dat dit vlak op een gegeven moment werd afgedekt met een homogene donkere, organisch aangereikte laag. Het gaat waarschijnlijk om een fenomeen waarnaar in de literatuur wordt verwezen als ‘Dark Earth’. Ze zijn het product van complexe urbane of suburbane processen die te maken hebben met afvalbeheer, landbouwactiviteit en stadsuitbreiding of -inkrimping. Op basis van de aanwezige vondsten kan deze laag in de 13^de eeuw gedateerd worden.

In de 15^de eeuw onderging het studiegebied opnieuw een grondige transformatie. In het westelijke deel werden de resten van een halfronde bakstenen fundering aangetroffen, die te linken is aan de Bourgondische stadsomwalling aangelegd in opdracht van Filips de Stoute vanaf 1385. Net ten oosten van deze toren werd een diepe natte gracht vastgesteld waarvan de jongste fase potentieel de bijhorende stadsgracht van Nieuwpoort vormde. De donkere laag werd afgedekt door schuin oplopende ophogingspakketten, die worden geïnterpreteerd als delen van de omwalling of van latere aanpassingen aan de Bourgondische stadsversterking.