Naar aanleiding van een verkaveling werd een archeologische onderzoek uitgevoerd. Op basis van de resultaten van de voorafgaande prospectie met ingreep in de bodem bleek een vlakdekkende opgraving voor een deel van het projectgebied (2093,80 m²) aangewezen. Er werd één werkput aangelegd.

Bij het afgraven van het terrein werd vastgesteld dat grote delen van het onderzoeksgebied in recente tijden (nieuwe tijd – nieuwste tijd) verstoord waren. De meeste verstoringen bevonden zich in het oostelijke en zuidelijke deel van het terrein. Verstoringen in het zuidwesten konden waarschijnlijk
geassocieerd worden met een gebouw dat nog zichtbaar is op het kadastrale plan en pas kort voor het archeologisch onderzoek werd afgebroken. Ter hoogte van de locatie van het gebouw werden in situ muurresten met een vloertje aangetroffen. Vermoedelijk stamde de structuur uit de nieuwe tijd, meer bepaald de 17de of 18de eeuw. Daarenboven kan het type van de vloertegels gedateerd worden na de 16de eeuw. De grote kuil rondom de constructie was waarschijnlijk de bouwput van het vroegere gebouw en kon in dezelfde periode gedateerd worden.

Hoewel de meeste sporen zich in de noordelijke helft van het onderzoeksgebied bevonden, werden ondanks de hoge mate van verstoring ook in de zuidelijke helft sporen teruggevonden. Een houtskoolrijk spoor werd aangetroffen. De vulling en de artefacten wezen aan dat het mogelijk om een Romeins crematiegraf zou kunnen gaan. Op basis van het aardwerk en de 14C-datering kon het spoor in de Romeinse periode geplaatst worden, met name tussen 70 en 220 n.Chr.

In het noordwesten van het onderzoeksterrein werden vijf vierpalige structuren aangetroffen. Het gaat vermoedelijk om spiekers. De datering is ijzertijd tot vroeg-Romeins. 

Er zijn enkele greppels/ grachten gevonden in de noordelijke helft van het gebied. Op onder andere basis van vondstmateriaal werden deze gedateerd in de late middeleeuwen tot vroege nieuwe tijd.

Enkele paalsporen/-rijen, in de buurt van de centrale gracht, konden gedateerd konden worden in de late middeleeuwen tot de nieuwe tijd. In enkele sporen werden baksteenfragmenten en aardewerk gevonden. Gezien de sterke samenhang in oriëntatie tussen de palenrijen en de grachten, leek het erg waarschijnlijk dat de palenrijen een vorm van begrenzing waren.

Ter hoogte van de eerste zuidelijke palenrij werd een krengbegraving opgemerkt. Het zou om een rund kunnen gaan. In de vulling van de krengbegraving werden verscheidene artefacten aangetroffen. Het betrof hoofdzakelijk aardewerk, waaronder (kleine) fragmenten bouwmateriaal (bakstenen en daktegels) en vaatwerk. Op basis van de artefacten kan het spoor ruim gedateerd worden in de late middeleeuwen (14de eeuw) tot de nieuwe tijd.

Een rootput, met vermoedelijk datering in de late middeleeuwen werd ook aangetroffen op het veld. Ten oosten van de rootput bevond zich een waterput. Onderzoek van de waterput bracht verschillende artefacten aan het licht. Uit de vulling werden enkele tandfragment, aardewerk en een mogelijke maal- of slijpsteen gerecupereerd.  Op basis van de dateringen van de scherven kon de waterput algemeen in de late ijzertijd tot vroeg-Romeinse tijd gedateerd worden. Op basis van het onderzoek van de planken kon gesteld worden dat het hout van de beschoeiing gekapt werd tussen 400 en 230 v.C., met een mogelijke verfijning tussen 400 en 350 v.C..

Tijdens het onderzoek werden in totaal 736 vondsten aangetroffen. Het overgrote aandeel werd gevormd door de categorie aardewerk. Het vaatwerk maakte in totaal 64,5 % van het totale vondstenspectrum uit, bouwkeramiek was goed voor nog eens 23,5 %. De overige vondsten bestonden uit steen (41 fragmenten), metaal (29 fragmenten), organisch materiaal (17 fragmenten) en één stuk kunststof. 

In totaal werden 74 stalen genomen uit 41 sporen voor natuurwetenschappelijk onderzoek. Het gaat hoofdzakelijk om houtskool, hoewel ook (gecremeerd) bot, plantaardig materiaal en hout, pollenstalen en verbrande leem werden ingezameld. Een hootskooldateringsonderzoek, een dendrochronologisch en een pollen-/ macrobotanisch onderzoek werden uitgevoerd.

Op basis van de vondsten kan gesteld worden dat de site gebruikt werd vanaf de (late) ijzertijd tot de Gallo-Romeinse periode. Na de Romeinse tijd werd de site verlaten om pas vanaf de volle of late middeleeuwen opnieuw gebruikt te worden. Tijdens de (late) ijzertijd maakte (het noordwestelijke deel van) de site deel uit van een erf. Getuige hiervan zijn de verschillende spiekers en een waterput. Het is mogelijk dat dezelfde locatie tot in de
vroeg-Romeinse tijd gebruikt werd als erf. De eerste sporen van een nieuwe occupatie dateren uit de volle tot late middeleeuwen. In deze periode werden verschillende greppels gegraven. Vermoedelijk dateert ook de rootput uit deze periode. De kleine greppels werden in de nieuwe tijd vervangen door een bredere gracht. Langs de noordkant werd deze gracht begrensd door een palenrij. Ongeveer zeven meter ten zuiden van de gracht werd
eveneens een omheining opgericht. Later werd de loop van de gracht licht gewijzigd en ook de omheining langs de zuidkant volgde deze wijziging. Nadat de loop van de omheining gewijzigd was, werd er een rund begraven (krengbegraving). In de 17de of 18de eeuw werd in het zuiden van de werkput een gebouw opgericht.