Naar aanleiding van de aanleg van een bufferbekken en een positief archeologisch vooronderzoek vond binnen het plangebied een vlakdekkende opgraving plaats. Deze bracht sporen uit de metaaltijden, de middeleeuwen en de nieuwe tijd aan het licht.

De oudste sporen betreffen drie kuilen die ofwel door de aanwezigheid van handgevormd aardewerk ofwel door een 14C-datering op het einde van de midden- en/of late ijzertijd zijn geplaatst. Een van de kuilen is op basis van omvang en diepte mogelijk te interpreteren als waterkuil. Een andere kuil bevatte een houtskoolrijk pakket waardoor het mogelijk om een houtskoolmeiler gaat. Het anthracologisch onderzoek wijst op dikke stammen eikenhout. Sporen van gebouwplattegronden waren niet aanwezig. 

Een vierpostenspieker kon op basis van 14C-datering gedateerd worden in de 6de tot 7de eeuw. Twee clusters paalsporen lijken telkens een tweebeukige vroegmiddeleeuwse plattegrond te omvatten, hoewel een datering niet te staven was met vondstenmateriaal. 

De westelijke zone van het plangebied was ingenomen door een volmiddeleeuws erf met een bootvormige plattegrond, een spieker, een palenrij en een erfgreppel. Zowel het plattegrondtype als het vondstenmateriaal bevestigden de 14C-datering in de 12de tot eerste helft van de 13de eeuw. Het aardewerk betreft voornamelijk kookpotten van regionaal vervaardigd aardewerk. Eén wandscherf toont eveneens aan dat recipiënten werden geïmporteerd vanuit het Eifelgebied.

De laatste periode wordt vertegenwoordigd door het Hof ter Beke en zijn voorgangers. In de bij de tuinen behorende greppels is aardewerk aangetroffen uit de 16de tot 18de eeuw. Beide greppelstructuren vormen de typerende rechthoeken die vaak terug te vinden zijn in de toen zeer populaire Franse tuinen. 

De genomen stalen voor palynologisch en macroresten-onderzoek bleken te slecht bewaard voor verdere analyses.