Op basis van het landschappelijk booronderzoek kan gesteld worden dat binnen het plangebied voornamelijk matig droge zandleembodems voorkomen met een A(p)-C bodemopbouw. In een deel van de site is de top van de C-horizont nog deels intact, maar er is ook sprake van een antropogene invloed op de toplagen. Er werd slechts één relevant archeologisch niveau aangeboord waarin sporen verwacht kunnen worden, namelijk de top van de C-horizont. Deze bevindt zich op ca. 40 tot 50 cm onder het huidige maaiveldniveau. De kans op het aantreffen van een in situ bewaarde steentijdsite wordt zeer laag ingeschat.

Tijdens het proefsleuvenonderzoek kwamen in het zuidwestelijke deel enkele sporen aan het licht uit de 19de en vroege 20ste eeuw. Een opmerkelijk
spoor betreft de funderingsresten/uitbraaksporen van de cirkelvormige basis van een bakstenen molen (10 m diameter). De molen zelf is gekend uit historische en fotografische bronnen. In oorsprong betreft het een houten molen uit de 15de eeuw, die vervangen werd in 1855 in baksteen. Resten van de houtbouw werden niet archeologisch waargenomen, maar de 19de-eeuwse fase bleek nog als uitbraakspoor zichtbaar. Bovendien konden ook verkoolde resten opgemerkt worden die wijzen op een brand. Volgens de historische bronnen vond deze plaats op 28 november 1892. In 1917 zal de molen definitief afgebroken worden.

Verder werden ook twee rechthoekige kuilen en een afvoergootje opgemerkt met in de vulling diverse kalkbrokjes. De scherpe aflijning en opvulling suggereren een datering in de 19de of 20ste eeuw. Het afvoergootje kent een NO-ZW oriëntatie en lijkt in de richting van de molenaarswoning te lopen.

Oudere sporen werden niet aangetroffen en het centrale deel van het terrein vertoont hoofdzakelijk verstoringen te linken aan de voormalige bebouwing en bijbehorende nutsvoorzieningen.