Het archeologisch onderzoek heeft een kleine bijdrage kunnen leveren aan de ontrafeling van de bouwhistoriek van de St.-Willibrorduskerk.

Van de oudste fasen, houtbouw en 11de-eeuwse Capella, werden geen sporen aangetroffen. Hiervoor waren de opgegraven sleuven ook te beperkt in oppervlakte en in diepte. Uit de aangetroffen sporen, funderingsresten, kon opgemaakt worden dat de kerk, gebouwd in 1482, een eenvoudige, rechthoekige zaalkerk was met aan de westzijde een massieve toren. In de 16de eeuw werd de kerk uitgebreid met een koor. Dat kon niet archeologisch vastgesteld worden, maar is af te leiden uit de historische bronnen. Later, in de 17de eeuw waarschijnlijk wordt de zaalkerk uitgebreid met
een zuidelijke zijbeuk. Er is geen enkele aanwijzing aangetroffen voor het bestaan van een noordelijke zijbeuk. Het geheel wordt grondig afgebroken en verbouwd in de jaren 1925/1932 wanneer de huidige, neogotische kerk wordt gebouwd.
Slechts enkele skeletresten werden aangetroffen, mogelijk van een kind/jongeling. Die resten werden in een sterk verstoorde positie aangetroffen, niet in enig anatomisch verband, maar geven wel aan dat er ooit binnen de kerkmuren begravingen hebben plaatsgevonden. Mogelijk was/is de verstoringsdiepte nodig voor de huidige herinrichtingswerken onvoldoende diep om meer skeletten of restanten van skeletten aan te treffen of, ze zijn grondig geruimd bij de bouw van de neogotische kerk.
Er werd geen enkel artefact, gebruiksvoorwerp of fragmenten ervan aangetroffen.