Het archeologisch onderzoek in de Onze-Lieve-Vrouw Geboortekerk te Mariakerke bestond uit een vooronderzoek en een opgraving van de benodigde sleuven voor de aanleg van een verwarmingssysteem. De sleuven bevonden zich zowel binnen als buiten de kerk. 

Samengevat zijn er zo verschillende structuren aangetroffen die wijzen op vroegere fasen van de kerk. Op basis van de registraties wordt vermoed dat enkele muren zouden behoren tot de oudst vastgestelde fase van de kerk. Deze structuren wijzen erop dat in een oudere fase er zich een kerk bevond waarvan de grenzen zich in het zuiden ter hoogte van de huidige zuidelijke zuilenrij van de middenbeuk situeerden, en ten oosten net voor het huidige transept. Ten westen zou de grens vermoedelijk nog voor de aangetroffen westmuur moeten geplaatst worden. Van een muur aan noordelijke zijde zijn geen restanten aangesneden tijdens het onderzoek. Er bevond zich echter geen materiaal in de verzamelde zeefstalen van deze aangetroffen loop/vloerniveaus die een concretere datering kunnen geven.

Naast deze mogelijke oudste fase is er een zicht verkregen op de noordelijke uitbreiding van de SintJozefkapel waarvan de funderingen zijn aangetroffen. In een hierop volgende fase moet de ruimte ten oosten hiervan zijn opgetrokken.

Tenslotte is de ook een oude westmuur uit Doornikse kalksteen aangetroffen die dateert van vóór de 19de-eeuwse uitbreidingen.

Wat de begravingen binnen de kerk betreft, kan gesteld worden dat een aantal hiervan niet intentioneel binnen de kerk zijn begraven, maar dateren van vóór de uitbreidingen van de kerk. Voor verschillende van de andere begravingen kan er vanuit gegaan worden dat deze wel intentioneel binnen de kerk zijn begraven gezien verschillende kuilen door oudere vloerniveaus gaan. De genomen stalen van de vloerniveaus bevatten echter geen materiaal dat een datering van deze niveaus toelaat.

De resultaten van de begraafplaats buiten de kerk beantwoordt toont de aanwezigheid van eerder recente begravingen in de jongste niveaus. In totaal zijn restanten van 35 individuen opgegraven in 5 vlakken. Onderaan bevond zich één skelet, dat op basis van de bewaringstoestand op het terrein en zijn diepe ligging vermoedelijk het oudst aangetroffen individu betrof, met een 14C-datering tussen 1020AD-1160AD (95.4%). Dit bevestigt in ieder geval de aanwezigheid van een voorganger van de 13de-eeuwse kerk.