Tijdens het vlakdekkend onderzoek werden 227 spoornummers uitgedeeld. De aangetroffen sporen kunnen worden toegewezen aan de Romeinse periode, de vroege middeleeuwen en de nieuwe tijd.

Voor de Romeinse periode gaat het om bewoningssporen, waaronder verschillende bijgebouwen en hoofdgebouwen. Hierin zijn mogelijk twee fasen te
herkennen, waarbij de Alphen-Ekeren hoofgebouwplattegrond uit de 1ste eeuw mogelijks de oudste fase betrof die allicht uit gebruik geraakte en een tweede fase volgde met een piek in de 2de eeuw n. Chr., allicht vnl. rond de 2de kwart van de 2de eeuw n. Chr. Dit gebouw geraakte ten laatste in de 3de eeuw n. Chr. uit gebruik. Deze fase is vertegenwoordigd door een hoofdgebouwplattegrond met potstal en bijhorende bijgebouwen. Voor de spiekers kan een fasering niet éénduidig gemaakt worden. De waterputten konden gedateerd worden in de 2de eeuw n. Chr. Verder kwamen er nog enkele kuilen, paalsporen en greppels aan het licht. Het aangetroffen vondstmateriaal bestaat uit de categorieën aardewerk, natuursteen, bouwmateriaal, verbrande leem, maalsteen/wetsteen, silex, metaal en glas. Het merendeel van dit vondstmateriaal valt, net als de sporen, te plaatsen in de Romeinse periode. De Romeinse nederzetting heeft een ten minste deels agrarische economie gehad, waarbij men meerdere graangewassen zoals emmertarwe, pluimgierst en mogelijk gerst kende, alsook enkele peulvruchten. Men teelde eveneens vlas. Ook het belang van veeteelt kon bevestigd worden op basis van het archeobotanisch onderzoek. Dit kan tevens extra beargumenteerd worden door de aanwezigheid van een hoofdgebouw met stalgedeelte. De vegetatie rondom de site was nog grotendeels 'wild' en kon benut worden voor voedselvoorziening, zoals bv. appels en hazelnoten. Mogelijk bezaten de bewoners ook gecultiveerde fruitbomen. Men bedreef akkerbouw op de hogere, drogere en meer zandige delen van het landschap. Veeteelt had allicht een groot belang en men weidde de kuddes in de drogere delen van het landschap, in beekdalen en vermoedelijk ook in de alluviale vlakte van de Schelde. Hier bevonden zich elzenbroekbossen, maar vermoedelijk ook ooibossen en natuurlijke graslanden. 

Op basis van de aangetroffen aardewerkvormen en -baksels kan gesteld worden dat er handelscontacten waren met het o.a. het Rijnland (bv. Keulen, Xanten, Heerlen, Soller), de Argonnen, Bavay, Trier, Tongeren, Noord-Limburg, Centraal-Gallische en Oost-Gallische productiecentra zoals La Madeleine. Ook handel met het verdere Mediterraans gebied valt te bevestigen door de voorradigheid van amforen. Tevens bevestigen vulkanische gesteenten zoals basaltlava contacten met het Eiffelland.

Verder kwam er één bijgebouwplattegrond aan het licht die door middel van een 14C datering geplaatst kon worden in de vroege middeleeuwen , tussen 430 n. Chr. en 590 n. Chr. Er kwamen geen andere sporen of vondsten aan het licht die aansluiten bij deze datering. Het is echter wel een indicatie dat er menselijke aanwezigheid geweest moet zijn in voornoemde periode. 

De jongste sporen zijn de twee west-oost georiënteerde parallelle grachten centraal en in het zuiden van het plangebied. Op de centrale gracht sluit tevens ook een noord-zuid georiënteerde gracht aan uit dezelfde periode. Het vondstmateriaal wijst op een datering in de late – middeleeuwen, nieuwe tijd. Vermoedelijk hebben ze gedurende lange tijd open gelegen. Op de historische kaarten is er geen overeenkomst met oude perceelsgrenzen.