Zowel tijdens het vooronderzoek als tijdens de opgraving werd een chronologie vastgesteld die correspondeerde met drie archeologische niveaus.

De oudste sporen bestaan uit een vondstconcentratie uit de IJzertijd. Deze kon op basis van de kenmerken van het aardewerk worden gedateerd in de vroege La Tène periode. De vondsten konden niet met zekerheid aan een spoor worden gelinkt.

De oudste middeleeuwse sporen bestaan uit enkele niet verder gedateerde kuilen en greppels. De sporen zijn bewaard in wat geïnterpreteerd kon worden als een B-horizont, die nadien werd afgedekt door een ophogingspakket. Op basis van het aanwezige vondstenmateriaal kan deze laag in de late Middeleeuwen gedateerd worden, vermoedelijk in de 13^de of 14^de eeuw.

In deze ophogingslaag werden vervolgens meerdere extractiekuilen uitgegraven. Eén 14C datering wijst op een datering in de 12de tot 13de eeuw, maar het vondstmateriaal van de meeste kuilen wijst op een datering in de 14de en 15de eeuw. Na de vulling van deze kuilen werden enkele nieuwe kuilen uitgegraven die vervolgens met puin en verbrande leem werden opgevuld. Daarnaast werden twee bakstenen kokers aangelegd die na gebruik met 15de tot 16^de-eeuws puin werden gevuld. De oudste gebruiksfase van één van deze kokers werd gedateerd in de 15de eeuw – mogelijk kenden ze een gebruik als beer- of aalput.

Hierna volgde opnieuw een ophoging van het terrein waarna twee kelders werden aangelegd, samen met enkele andere muurstructuren. Eén kelder kon worden gedateerd tussen de 15de en 17de eeuw. De functie van de kelders is nog onduidelijk maar ze getuigen van een intensiever gebruik van het studiegebied voor bewoning kort na het uitgraven en weer opvullen van de extractiekuilen.