De stratigrafie uit de proefputten aan de buitenzijde van de kerk leverde een beeld op van opeenvolgende puinlagen. Buiten de kerk werden tot op 1,3m diepte puinpakketten aangetroffen waaronder archeologisch relevantere lagen zich bevonden. Een harde kalklaag werd gevolgd door diverse fijne puinlaagjes. Op een diepte van 2,3 m was de moederbodem nog niet bereikt. Een sondering leverde wegens grondwater en puin geen resultaten op.

De stratigrafie binnen de kerk werd onderzocht op de locatie van een geplande liftschacht. Hier werden 2 puinlagen aangetroffen, de bovenste van zandleem met brokken kalk(mortel). Daaronder bevond zich een laag met vooral dikke baksteenbrokken.

Naast puinlagen werd in de kerk ook nog een oudere natuurstenen vloer en een kettingmuur aangetroffen. Sporen waren afwezig.

Het vondstmateriaal uit de diverse puinlagen was een mengeling van materiaal uit de late middeleeuwen, de vroegmoderne en moderne periode.

Al deze gegevens leverden een beeld op van het bouwrijp maken van een drassig meersengebied voor de bouw van kerk in 1853. Nergens kon door de moederbodem worden gesondeerd maar wordt ook de moederbodem niet verstoord.