De archeologische site langs de Begijnhofstraat 2 te Diksmuide is een site met een beperkte complexe verticale stratigrafie. Tijdens het kleinschalige onderzoek werd een tiental sporen aangetroffen. De bodem vertoonde op de plaats van de werfingrepen een opgehoogd karakter. De datering van de oudste ophoging (S1) gebeurde op basis van het aardewerk en een 14C-datering vanaf het 4de kwart van de 13de tot het begin van de 14de eeuw. Hiervoor werd mogelijks de moederbodem gedeeltelijk afgetopt. De aangetroffen kelder sneed zich in deze laag in, maar heeft niet meteen een relatie met het huidige Begijnhofgebouw aangezien de oriëntatie anders is. Resten van de loopgraaf Sofia werden niet aangetroffen. De bodem kende wel een zekere, recente verstoring.
Concluderend kan gesteld worden dat onder de huidige gebouwen een middeleeuwse ophogingslaag werd aangetroffen die op basis van het vondstmateriaal en 14C te dateren is op het tweede kwart van de 13de of het begin van de 14de eeuw. Wellicht moet deze laag gezien worden als een ophogingspakket dat ca. 1270 werd opgevoerd om een laag gelegen gebied verder te ontwikkelen als deel van de stad. Na het bouwrijp maken van dit terrein werd dan het Begijnhof hier opgericht. Niet toevallig dateert de eerste gekende historische verwijzing naar het begijnhof uit 1273. Tegen het midden van de 14de eeuw was dit deel van de stad Diksmuide blijkbaar ook in die mate van belang dat beslist werd om dit mee op te nemen binnen de nieuwe stadsomwalling van 1359. De kelder in gele baksteen getuigt van bewoning voorafgaand aan het Begijnhof.