Binnen de profielregistraties kon de ontwikkeling van het duinengebied en de stad worden gevolgd vanaf de vroege tot de late middeleeuwen (midden 7de tot 13de eeuw na Chr.). De vol- tot laatmiddeleeuwse ophogingspakketten en leeflagen werden bruusk onderbroken en afgedekt door recente verstoringspakketten. Deze verstoringen werden veroorzaakt tijdens de aanleg van de huidige wegkoffer en riolering in de 20ste eeuw.

Het sporenbestand beperkte zich tot drie kuilen waarvan mogelijk enkele sporen dateren uit de late 12de tot 13de eeuw.

Op basis van de samenstelling en datering van de bodemlagen kan worden aangenomen dat het duinengebied in de vroege middeleeuwen volop in ontwikkeling was. Vermoedelijk tussen het midden van de 7de tot de 8ste eeuw vond de laatste volledig natuurlijke groeifase van de duin plaats. De natuurlijke aangroei van de duin zette zich weliswaar voort tot in de loop van de 12de eeuw al doet de afwisseling met dunne leeflagen en kleine hoeveelheden vondst- en organisch materiaal vermoeden dat er in deze periode reeds menselijke activiteit was.
Vanaf de 12de tot 13de eeuw wordt het terrein intensief in gebruik genomen. Over het hele traject werden ophogingspakketten waargenomen die dateren uit de late 12de tot 13de eeuw.

Binnen de hoogstgelegen delen van het onderzoekstraject nabij de top van de duin werden zwarte lagen aangetroffen. Deze lagen dateerden uit de late 12de tot de eerste helft van de 13de eeuw en zijn de restanten van de eerste continue bewoning in de stad. Deze donkergrijze tot zwarte lagen hadden een (sterk) humeuze textuur en bevatten een grote hoeveelheid plantaardig materiaal van diverse herkomst waaronder menselijke fecaliën, mest, huishoudelijk afval en mogelijk plantaardig materiaal verzameld uit diverse vegetaties rond de site. Dergelijke gecombineerde vondsten wijzen op een stort van organisch materiaal. Gezien de locatie in de periferie van de historische stad zijn de zwarte lagen mogelijk afkomstig uit afvalkuilen of beerputten.