Tijdens het proefsleuvenonderzoek werden drie spoornummers uitgeschreven.

S1 is een noordoost-zuidwest georienteerde greppel van 0,9 m breed met een grijsbruine vulling met beige vlekken, waarin een fragment dakpan en enkele spikkels houtskool in aanwezig waren. Na uitvoer van de coupe bleek de greppel ca. 0,4 m diep te zijn.

S2 is een ronde paalkuil, die een diameter van 0,25m had. Het spoor had een donkergrijze tot donkerbruine vulling, waarin enkele spikkels houtskool en kalk in aanwezig waren. Het spoor bleek slechts 15 cm diep bewaard te zijn.

S3 is een rechthoekig spoor en had een noord-zuid oriëntatie en de bruingrijze vulling had een bijmenging van matig veel spikkels steenkool en kalk en enkele spikkels baksteen en grind. Na het couperen bleek dat het spoor zeer ondiep bewaard was, want het spoor was slechts 5 cm diep.

Het gebrek aan vondstmateriaal uit alle sporen maakt het moeilijk om ze te dateren. Dankzij cartografisch onderzoek kunnen er toch enkele stellingen geponeerd worden.
S1 blijkt een perceelsgreppel te zijn. De greppel heeft eenzelfde oriëntatie als een perceelsgreppel, die aangeduid is op de topografische kaart van 1873.
Het feit dat in het kijkvenster, aangelegd rondom S2, geen sporen werden aangetroffen, maakt dat S2 als een geïsoleerd spoor beschouwd kan worden. De ligging van het spoor nabij de westelijke perceelgrens, maakt dat het hier mogelijk om een postmiddeleeuwse weidepaal zou kunnen gaan. De paalkuil maakt in ieder geval geen deel uit van een oudere archeologische structuur.
S3 is zeer ondiep bewaard en heeft een vrij onregelmatige vorm. Mogelijk zou het hier kunnen gaan om een restant van een boomval. De topografische kaart van 1969 duidt hier immers een boomgaard aan. In ieder geval duidt de aanwezigheid van steenkool in de vulling van het spoor op een postmiddeleeuwse datering.