De vier aangelegde proefputten hebben in totaal vier grondsporen opgeleverd waarvan er twee kalkkuilen (SP1 & SP3) zijn die in de 19de-20ste eeuw moeten worden geplaatst. Een is een natuurlijk spoor (SP2) en het vierde (SP4) is een (recent?) uitbraakspoor zonder context. Geen van de vier sporen hebben bovendien vondstmateriaal opgeleverd. Het vondstmateriaal is enkel aangetroffen in de ophogingspakketten L2, L3 en L4 van proefput WP1 en in L4 van WP3. In een aantal proefputten is anderzijds een grote concentratie aan muur- en vloerstructuren blootgelegd die onderdeel vormde van de kelderruimtes van de 19de-20ste eeuwse gebouwen die recent zijn afgebroken in functie van het nieuwbouwproject.
Het proefputtenonderzoek heeft aangetoond dat er een uiterst laag potentieel is om binnen het projectgebied sporen of artefacten aan te treffen die de aanwezigheid van de (laatmiddeleeuwse) moderne leerlooierij kunnen bevestigen. Dit is veelal het gevolg van de zwaar verstoorde bodem door de veelvuldige recente constructies. De bouw van vooral kelderstructuren en funderingsmuren hebben een grote impact gehad op de bodemopbouw.
De lagen L2-4 in proefput WP1, en tot een zeker niveau ook Laag L4 in proefput WP3, heeft archeologisch vondstmateriaal opgeleverd. Dit zijn geen gesloten contexten, maar eerder een opeenstapeling van huishoudelijk afval aan de rand van het water. Hierdoor mag gesteld worden dat binnen het projectgebied of in de aanpalende percelen bewoning moet geweest zijn van de 15de eeuw tot in de 18de eeuw en dat hun huisafval achter het woongedeelte in de tuin werd gestort langs oever van de beek/moerassige zone. Dit verklaart de gedeeltelijke vermenging van gebroken huisraad uit verschillende periodes in laag L4 terwijl de hogere lagen L2 en L3 homogeen samengesteld zijn uit respectievelijk 18de eeuws materiaal en laat 16de-17de eeuws materiaal. De oudste objecten in laag L4 gaan terug tot de 13de-14de eeuw, maar dat is een enkele keer aangetroffen.