Tijdens het uitgevoerde vooronderzoek aan het Sint-Maartensplein te Wervik werden verschillende sporen aangetroffen. Er werden verspreid 7 werkputten aangelegd waarbij heel wat informatie aan het licht kwam.

De aanwezige archeologische sporen bleken zich uiteindelijk onmiddellijk onder de recente verstoorde puinpakketten te bevinden. Eenmaal deze zijn afgegraven werd op de meeste plaatsen een eerste laag, doorgaans met enkele sporen, duidelijk zichtbaar. Vele van de ondiepere gelegen lagen en sporen blijken op basis van het aangetroffen aardewerk voornamelijk te dateren in de late middeleeuwen tot vroegmoderne periode. Ook enkele recentere archeologische sporen zijn echter aanwezig zoals de afvalkuil met medisch glas die te linken is aan Gustave Croymans, de apotheker die zijn zaak had in de Leiestraat. Naast klassieke bodemsporen zijn op de ondiepere niveaus ook geregeld sporen en structuren aangetroffen die te linken zijn aan de vroegmoderne en moderne bewoningsfasen van het terrein. Vaak gaat het hier om uitbraaksporen en kuilen met gedumpt bouwmateriaal, maar ook een vloerniveau en massief muurwerk werd aangesneden zoals in werkput 3 en 7. Indien bij verder onderzoek dergelijke structuren aangetroffen worden, moet bij de aanleg van de vlakken daar ook rekening mee gehouden te worden. De muren en andere opgaande structuren dienen dan ook in vlak volledig te worden onderzocht vooraleer verdiept kan worden. In de zones waar het niveau op de top van de moederbodem werd aangelegd, een niveau die doorgaans door meerdere recentere lagen is afgedekt, zijn doorgaans relatief goed bewaarde oudere sporen te herkennen. Op basis van het gevonden aardewerk en bouwmateriaal konden vele van die sporen gedateerd worden in de Romeinse of middeleeuwse periode. Opvallend is daarbij dat in sommige zones ook een duidelijk Romeinse cultuurlaag op de top van de moederbodem aanwezig is. Het beste voorbeeld hiervan is het dikke pakket die op vlak 3 in werkput 3 werd aangesneden.

Het archeologisch vervolgonderzoek leverde in alle werkputten sporen uit de Romeinse periode. Het betreft (extractie)kuilen, greppels/grachten en ovenstructuren. In het meest oostelijke gedeelte van het projectgebied werden twee ovenstructuren aangetroffen die mogelijk als pottenbakkersovens te identificeren zijn. Deze ovens werden niet verder opgegraven wegens hun bewaring in situ.

Een reeks sporen is in verband te brengen met de laatmiddeleeuwse bewoning op het terrein. Het gaat om meerdere funderingen in baksteen, vloerrestanten opgebouwd uit tegels en bakstenen en kuilen.

Van sommige laatmiddeleeuwse gebouwsporen kon de bouwevolutie gevolg worden in de periode van de nieuwe tijden. Daarnaast werden enkele nieuw aangelegde gebouwstructuren geregistreerd (funderingsresten, vloeren, beerput, waterput) alsook enkele kuilen en lagen.

Een eerder beperkt aantal sporen is in de 19de eeuw te dateren. Het betreft enkele bakstenen funderingsrestanten, ophogings- en afbraaklagen.