Het oudste vastgestelde spoor betreft een puinig uitbraakspoor. Het spoor manifesteerde zich als een puinige laag met brokken Doornikse kalksteen en kalkmortel. De aard van het spoor doet wel vermoeden dat we hier te maken hebben met een uitbraakspoor van het stenen romeinse castellum vanaf het midden van de 3de eeuw (vanaf de derde kampfase).

Een volgende fase waarvan sporen werden aangetroffen binnen het plangebied is de vol-laat middeleeuwse periode. De verschillende pakketten kunnen als laatmiddeleeuwse opvullings- en ophogingspakketten worden geïnterpreteerd. Het romeinse materiaal moet mogelijks als intrusief worden beschouwd. In de laag S1 werden enkele kuilen uitgegraven die werden opgevuld met afval. Andere typische achtererfstructuren (waterputten, beerputten, …) ontbraken, evenals de verwachte middeleeuwse funderingen en/of vloeren.

In het noorden van de proefput werd een scherpe aflijning waargenomen, het bleek een diep ingegraven kuil met verspit materiaal. Op een hoger niveau werd nog een restant van een noord-zuid rommelige fundering opgetekend die op een 16de – 17de eeuws ophogingspakket lag. Als laatste kunnen twee 19de – 20ste eeuwse ophogingspakketten vermeld worden in proefput 2.