Naar aanleiding van de aanvraag van een omgevingsvergunning voor riolerings- en herinrichtswerken, vond na een proefputtenonderzoek een werfbegeleiding plaats.

Het projectgebied bevindt zich in het historische stadscentrum van Antwerpen tussen de 13de-eeuwse en 16de-eeuwse stadsomwalling. Reeds in de 13de-14de eeuw ontwikkelde zich de eerste bewoning in dit deel van de stad als lintbebouwing langsheen enkele hoofdstraten (bv.
Keizerstraat en Kipdorpstraat). De Koningstraat dateert uit de 16de eeuw, wanneer door de toenemende bevolkingsdruk de bebouwing in dit deel van de stad verder verdichtte.

De bodemprofielen van de proefputten toonden aan dat de bovenste lagen van de bodem (tot op ca 1m -mv) geroerd en verstoord zijn in functie van de aanleg van oudere leidingen. Onder deze verstoringslagen werden in de vier werkputten twee vrij homogene bruingrijze lagen geregistreerd tussen ca. 1,00 m -mv en 1,70 m -mv. Mogelijk gaat het om oude cultuurlagen. De moederbodem situeerde zich op ca. 1,80 m -mv.

De extra profielen in de rioleringssleuf toonden een gelijkaardige bodemopbouw, alleen was in een van deze profielen nog een ophogingspakket zichtbaar onder de recente funderingslagen en boven de oude cultuurlaag. 

In totaal zijn 34 sporen geregistreerd. Zowel ten noorden als ten zuiden van het onderzoeksterrein is een laatmiddeleeuwse bakstenen waterput aangetroffen. Wellicht bevonden deze zich op de achtererven van bewoning. Dat er bebouwing was voor de aanleg van de Koningstraat in 1527 is aangetoond door verschillende bakstenen structuren die aan het licht kwamen aan de zuidzijde van de straat o.a. een restant van een baksteenmassief, mogelijk een scheidingsmuur tussen twee huizen en andere muurresten die deel uitmaakten van een kelderstructuren. Boven een keldergewelf was nog een vloer zichtbaar. Enkele van deze muurresten oversneden kleine tot grote kuilen met vol- en laatmiddeleeuws vondstenmateriaal en een paalspoor. Tenslotte werd aan de noordzijde, op de kruising van de Prinsstraat met de Koningstraat een grote bakstenen put aan het licht gebracht met een bolvormige afsluiting bovenaan. Het betreft een waterreservoir dat in 1829 gebouwd werd om te gebruiken in geval van brand. 

De bulkstalen uit de laatmiddeleeuwse waterputten en een van de kuilen bleken ongeschikt voor macrobotanisch onderzoek maar bevatten naast houtskool nog relatief grote aantallen schelpresten en enkele bot-, vis- en insectenresten. Verder zijn enkele fragmenten aardewerk en kleine resten van metaalbewerking, zoals metaalslakken en -spatten aangetroffen. De stalen bevatten redelijk veel fragmenten van baksteen en puin.

Er zijn meerdere vondsten geregistreerd. De vondsten uit de geroerde lagen en het ophogingspakket zijn als intrusief te beschouwen. Ze omvatten aardewerk uit de late middeleeuwen en nieuwe tijd. De vondsten uit de onderliggende cultuurlaag zijn te dateren van de volle tot de late middeleeuwen. Naast aardewerk gaat het ook om een dertigtal fragmenten dierlijk bot van kleinvee (schaap en/of geit). Vermoedelijk gaat het om consumptieafval dat her en der in de cultuurlaag terecht is gekomen. De cultuurlaag is in verband te brengen met het gebruik van het gebied als bleekweide tijdens de late middeleeuwen. De vondsten uit de kuilen dateren uit de late middeleeuwen (14de en 15de eeuw).