Naar aanleiding van de aanvraag van een omgevingsvergunning voor een woonverkaveling en een positief vooronderzoek, vond binnen het plangebied een archeologische opgraving plaats. 

Het archeologisch vlak bevond zich op een diepte van ca. 50 à 75cm onder het huidige maaiveldniveau. Aan de hand van vier bodemprofielen is voor de volledige opgravingszone een gelijkaardige bodemopbouw vastgesteld, bestaande uit een Ap1 – Ap2 – (B) – C horizont.

In de verschillende clusters van bewoningssporen konden minstens een hoofdgebouw en drie bijgebouwen onderscheiden worden. Vermoedelijk zijn daarnaast nog andere structuren aanwezig, maar deze konden vanwege het grote aantal paalsporen en de variabele bewaring van de sporen niet
met zekerheid gedifferentieerd worden. Op basis van de 14C-datering van twee paalkuilen kan de bewoningssite zeker tussen de 5de en de 7de eeuw gedateerd worden. Mogelijk zijn echter eveneens sporen uit andere fases, daterend vanaf de laat-Romeinse periode tot de vroege middeleeuwen,
aanwezig.
Naast bewoningssporen werden binnen de opgravingszone een dertigtal ovenstructuren blootgelegd. Een groot aantal van deze sporen bleef slechts zeer oppervlakkig bewaard en kon louter nog herkend worden door de bruinrode tot rozerode verkleuring in de bodem die het resultaat is van een in situ verbrandingsproces. Enkele structuren kenden echter een betere en diepere bewaring en vertonen daarbij sporen van één of meerdere brandfases. Verschillende ovens lijken daarnaast een onderling verband te vertonen of lijken gegroepeerd te zijn per twee of per drie. In sommige gevallen lijkt bovendien een zekere constructie (overkapping, werkplaats, atelier?) geassocieerd te zijn met de ovens. Vier ovenstructuren werden gedateerd met behulp van 14C-analyse. Hieruit blijkt dat de ovens dateren tussen de 3de en de 7de eeuw, hetgeen inhoudt dat ze minstens deels gelijktijdig zijn aan de bewoningssporen. De precieze functie van de ovens blijft wegens het gebrek aan een grote hoeveelheid vondstmateriaal van een welbepaalde categorie (bv. metaalslakken, aardewerk en misbaksels, bouwkeramiek, glas, …) en de beperkte informatie uit het macrorestenonderzoek vooralsnog onbekend. Verder onderzoek zou hier in de toekomst mogelijk meer informatie kunnen verschaffen.
In het zuidwestelijke deel van het plangebied werden verder twee inhumatiegraven aangetroffen. De structuren bevinden zich op ca. 4,5 m van elkaar en kennen eenzelfde oost-west oriëntatie, waarbij het hoofd zich in het westen bevond. Gezien de graven zich reeds op enige afstand van de grenzen van de opgravingszone bevinden, gaat het vermoedelijk niet om een grafveld, maar om twee geïsoleerde begravingen. Op basis van de kuil-kist structuur van de graven en op basis van een fragment van een Kleeblattkrug, kunnen de sporen vermoedelijk in de (vroeg-)Merovingische periode geplaatst worden. Bijgaven ontbraken echter. De relatie van de graven met de aangetroffen artisanale site, blijft voorlopig onduidelijk.
Mogelijk kan toekomstig onderzoek en een meer uitgebreide fasering van de site hierin meer inzicht verschaffen.

Het palynologisch en macrorestenonderzoek op de vullingen van enkele ovens brachten voornamelijk sporen van granen en akkeronkruiden aan het licht. Het antracologisch onderzoek toont een overwicht van eikenhout maar ook andere houtsoorten zijn vastgesteld. 

De greppels in het oostelijke deel van het terrein zijn vermoedelijk van jongere datum en dateren waarschijnlijk uit de late of postmiddeleeuwen.