Op basis van de resultaten van het landschappelijk bodemonderzoek kon er geconcludeerd worden dat in het noorden en zuiden lemig zand tot lichte zandleem aanwezig was met een discontinue, gebroken B-horizont. In het uiterste noorden was de bodem verstoord tot 90 cm -mv dankzij een oude perceelgracht. Centraal in het plangebied is er een alluviale vallei met aan de flanken een noemenswaardige colluviale afzetting. In het zuidelijke deel is het bodemprofiel enigszins afgetopt door landbouwactiviteiten. Deze resultaten betekenen dat het bodemprofiel overal te sterk was afgetopt om in situ steentijdsites te verwachten binnen de contouren van het plangebied.

Tijdens het proefsleuvenonderzoek kon worden vastgesteld dat de sporendensiteit bijzonder laag was en hoofdzakelijk bestond uit (historische) perceelsgrachten en een enkele kuilencluster. Van de kuilencluster kon de functie niet achterhaald worden. De kuilen waren ondiep bewaard en bevatten een zeer beperkt, fragmentair en verweerd vondstenensemble. Daarnaast was het door de aanwezige bioturbatie twijfelachtig dat de vondsten zich ook effectief in situ bevonden. Mogelijke interpretaties als een Merovingische funeraire structuur, hutkommen of deel van het militair kamp uit het einde van 17de eeuw werden getoetst, maar niet weerhouden. Met de informatie die voorhanden is, kan voorlopig niet anders dan gesproken worden van een kuilencluster, uitgegraven volgens een gelijkaardige oriëntatie, die op basis van het gerecupereerde materiaal (indien in situ) mogelijk gedateerd mag worden in de volle middeleeuwen.