Wat de archeologische resultaten betreft, kan een opsplitsing gemaakt worden tussen de zone exterieur (zone nieuwbouw) en de zone interieur (leefruimte en opstalkamer). In de zone exterieur kan P1 in WP1 als referentieprofiel gelden. De muur van de afgebroken externe aanbouw begrenst duidelijk een antropogene sequentie. De bodempakketten aan oostelijke zijde van de afgebroken muur wijken immers sterk af van de pakketten aan westelijke zijde, die duidelijk te interpreteren zijn als opwerpingspakketten. Uit deze pakketten kon geen aardewerk gerecupereerd worden, dat meer inzicht zou geven in de datering van het heuvellichaam. In het zuidelijke deel van de nieuwbouwzone gaan de oudste sporen terug tot de 17de eeuw; in deze periode kwam ook het huidige hoofdgebouw tot stand. De aard van het aangetroffen spoor betreft een kuiltje, vastgesteld in WP 2. Bij het vlakdekkend onderzoek werden geen andere, gelijkaardige sporen aangetroffen. In deze zone kwamen verder enkele bakstenen structuren aan het licht. Het gaat om een bakstenen afvalputje, dat op basis van het vondstenmateriaal in de vulling in de 17de/18de eeuw werd opgegeven. De waterput die tenslotte aan het licht kwam, kon slechts zeer beperkt geregistreerd worden. Tot de nieuwbouwzone tenslotte behoort ook een waarneming aan de voet van het heuvellichaam. Hier werd een zeer beperkte zone afgegraven in functie van de werken. Bij de registratie van dit profiel kon enkel aardewerk uit de 17de/18de eeuw geregistreerd worden.

De zone interieur is op te splitsen in de leefruimte enerzijds en de opstalkamer anderzijds. In de zone van de leefruimte werd tijdens fase 1 een sondering in de leefruimte gemaakt. De huidige haard bleek terug te gaan op meerdere, oudere haardfasen. Op basis van het onderzoek kon bepaald worden dat in de leefruimte minstens drie haardfasen voorkomen. De oudste haard, gekenmerkt door bakstenen haardwangen, had een breedte (binnenwerks) van 2 m. Tijdens het functioneren van deze haard bestond de woning enkel uit de opstalkamer en de leefruimte. In een latere periode werd aan zuidelijke zijde van het woonhuis een aanbouw gecreëerd. Deze aanpassing ging gepaard met de realisatie van een nieuwe haard en de realisatie van een doorgang naar de nieuwe achterbouw in de oorspronkelijke achtergevel. De nieuwe haard had dezelfde afmetingen als de huidige haard, maar werd -in tegenstelling tot de huidige haard- gekenmerkt door afgeronde haardwangen. De afmeting (binnenwerks) bedraagt in deze fase 2,7 m; fase 2 betreft m.a.w. een aanpassing tot een breder schouwmassief. Op een bepaald ogenblik werden de schouwwangen aangepast met recentere gemetselde blauwgrijze klompjes zonder geprofileerde uitkraging. In deze fase werd ook in de haardopening tegen de schouwrug de bijna volledige oppervlakte voorzien van een voorgemetselde afwerking met blauwgrijze klompjes. Tijdens deze fase werd de doorgang aan oostelijke zijde van de haard dichtgemaakt en verplaatst naar de andere zijde van de haard. Op de maximale uitgraafdiepte werden in de zone van de leefkamer verschillende pakketten geregistreerd, die deel uitmaken van het heuvellichaam waarop de huidige woning gebouwd is. Uit deze pakketten kon heel wat laatmiddeleeuws aardewerk gerecupereerd worden. Dit aardewerk is ten laatste in de 13de eeuw te dateren. Deze vaststelling is interessant in relatie tot de waarneming aan de voet van het heuvellichaam, waar 17de/18de -eeuws aardewerk gerecupereerd werd. Werd de heuvel in deze periode lokaal aangepast? Vermoedelijk is dit postmiddeleeuwse aardewerk als intrusief te beschouwen. De waarneming in de opstalkamer beperkte zich tot de registratie van het gewelf. Wat de haard in deze ruimte betreft, werden geen evoluties vastgesteld.