Binnen de contouren van het projectgebied werden archeologische resten uit de Romeinse periode en postmiddeleeuwse periode aangetroffen. 

De aangetroffen site omvat een Romeins boerderijerf. De opgraving heeft zich echter moeten beperken tot de contouren van het geplande wegtracé. In het noorden, westen en zuiden liggen de sporen en structuren tegen de randen van het onderzoeksterrein. Dit duidt erop dat de nederzetting zich in die richtingen verder uitstrekte en dus dat de nederzetting niet volledig kon worden opgegraven.

Binnen de sporen uit de Romeinse tijd werden zeven gebouwplattegronden en een waterput aangetroffen. Het gaat hier om een hoofdgebouw met een plattegrond van het type Alphen-Ekeren, waarvan enkel de middenstaanders bewaard bleken. De minder diepe sporen, zoals de wandpalen, zijn niet meer zichtbaar. 

Bij de bijgebouwen is er echter veel onduidelijkheid over de precieze omvang en/of paalzetting van de structuren. Dit is grotendeels te wijten aan het feit dat de structuren meestal grenzen aan de putwand en bijgevolg mogelijk deels buiten de opgegraven zone doorlopen. De plattegronden van enkele
gebouwen overlappen die van andere gebouwen waaruit kan worden afgeleid dat er minstens twee bouwfasen zijn te herkennen.

De waterput en enkele structuren kunnen op basis van het vondstenmateriaal in de Romeinse periode worden gedateerd, meer bepaald in de periode van de 1ste tot en met de 3de eeuw. Natuurwetenschappelijk onderzoek in de vorm van dendrochronologie bevestigt een datering vanaf het derde kwart van de 2de eeuw n. Chr. (mogelijk al 1ste eeuw n. Chr.) van het binnenste houten kader van de waterput. Het schaarse vondstmateriaal kan grotendeels in de Romeinse periode worden geplaatst, maar was te gefragmenteerd voor een verdergaande materiaalstudie.

De postmiddeleeuwse karrensporen zijn de restanten van het postmiddeleeuwse wegennet zoals weergegeven op de historische kaarten. Na het in onbruik geraken zijn de wegen gedempt en mee opgenomen in de landbouwpercelen.