Te Kuurne Steenovenstraat werd 4 ha vlakdekkend opgegraven. Hier kwam een meerperiode site aan het licht met vondsten vanaf het mesolithicum en sporen en structuren vanaf het finaal-neolithicum tot en met de huidige tijd.

Indicaties voor de vroegste menselijke aanwezigheid binnen het plangebied wordt aangetoond door middel van een aantal vuursteenartefacten uit het mesolithicum. Bij de mesolithische artefacten bevinden zich drie pijlbewapeningselementen waarvan één BK-achtige spits. Gezien de grootte van deze elementen wijzen zij hoogstwaarschijnlijk op activiteit ter plaatse in het (laat) mesolithicum. Of de overige artefacten die mogelijk in deze periode thuishoren eveneens wijzen op een mesolithische aanwezigheid dan wel in een latere periode van elders werden meegebracht, gebruikt en achtergelaten, is niet duidelijk. Mogelijke gebruikssporen op enkele (potentieel) mesolithische artefacten lijken in de richting van recyclage te wijzen.

Aanwijzingen van menselijke activiteiten binnen het plangebied dateren uit het neolithicum. Zowel uit het midden- als finaalneolithicum werd op verschillende locaties binnen het plangebied aardewerk verzameld. Grondvaste sporen werden vanaf het finaal-neolithicum vastgesteld. Aangezien dit slechts enkele geïsoleerde kuilen betreft, kan de aard van de occupatie niet achterhaald worden.

Vanaf de midden-bronstijd zijn er effectief bewoningsporen aanwezig in de vorm van concentraties paalkuilen en kuilen en drie crematiegraven. Het
vondstmateriaal uit deze periode is relatief beperkt tot een aantal potscherven. Bij het archeobotanisch onderzoek van paalkuilenconcentratie PKC04 zijn wel tientallen graankorrels gevonden van gerst en emmertarwe. In de crematiegraven zijn aanwijzingen gevonden voor grafgiften in de vorm van (vermoedelijk) dierlijk bot, waarvan één fragment is bewerkt en een bewerkte vuursteen. 

Vanaf de vroege ijzertijd is een duidelijke toename van occupatie merkbaar in zowel de aardvaste sporen als het vondstmateriaal in de paleobodem. De sporen en structuren uit deze periode bevinden zich allemaal in de zuidoostelijke laaggelegen zone van het projectgebied. Het gaat hierbij om bewoningssporen in de vorm van een tweetal houtbouwen en een aantal (water)kuilen, alsmede veel vondstmateriaal (aardewerk, silex) in de afgedekte paleobodem. Uit het archeobotanisch onderzoek blijkt dat men zich vanaf de vroege ijzertijd concentreerde op de verbouw van bedekte gerst en pluimgierst. Naast granen werden huttentut en slaapbol om hun oliehoudende zaden verbouwd. Op de overgang van de vroege naar de late ijzertijd had men emmertarwe en pluimgierst ter beschikking. Op de akkers werden ook weer oliehoudende gewassen verbouwd, zoals huttentut, vlas en slaapbol.

De sporen en structuren uit de late ijzertijd situeren zich in het zuiden en zuidwesten van het onderzoeksgebied. Het gaat om bewoningssporen in de vorm van een vierkantig enclos met paalkuilen, een cluster van een vijftal silo’s en een waterkuil. De afwezigheid van een graf binnen het enclos en het voorkomen van verschillende (diepe) paalkuilen (PKC05) zijn indicaties om de greppel als erfafbakening te interpreteren. Silo04 is van de drie onderzochte silo’s het rijkst aan botanische macroresten. Van granen zijn meer dan honderd resten aangetroffen in de vorm van graankorrels, stengels en kaf: gerst, emmertarwe, spelt, echte haver, pluimgierst en trosgierst. Verder zijn honderden kafresten van pluimgierst gevonden. Dit levert een overtuigend bewijs van de lokale verbouw van dit gewas.

De Romeinse periode karakteriseert zich door bewoning in de vorm van meerdere gebouwplattegronden. De hoofdgebouwen zijn te classificeren als Alphen-Ekeren types. Slechts één gebouw betreft een ander type en kan beschouwd worden als een éénschepig gebouw met kruisvormig gespreide krachtverdeling (kruistype IIB De Clercq). De bewoning clustert zich op twee locaties. Allereerst is centraal in het onderzoeksgebied een cluster van elkaar oversnijdende houtbouwen aanwezig, geflankeerd door twee poelen, diverse kuilen en greppelsystemen. Een tweede cluster situeert zich in het uiterste zuiden, met de vertegenwoordiging van eveneens meerdere poelen en één bijgebouw. Aan de zuidoostelijke rand van het onderzoeksgebied kon over een lengte van ruim 125 meter een ZW/NO georiënteerd Romeins wegtracé herkend worden met een vermoedelijke aftakking richting de vicus van Harelbeke. Een aantal greppels kon op basis van het vondstmateriaal, oversnijdingen en oriëntatie gekoppeld worden aan Romeinse landindeling. Verder moet genoemd worden dat er sprake is van een opvallende afwezigheid van funeraire sporen uit deze periode.

Na de Romeinse periode lijkt in de functie van het plangebied vooral gericht op agrarische activiteit. Het aantal sporen, structuren en vondsten neemt sterk af en de nadruk komt te liggen op perceleringsgreppels. Het onderzoeksgebied wordt doorsneden door een netwerk van overwegend vrij brede greppels en grachten die te koppelen zijn aan de landindeling in de (late) middeleeuwen. In werkput 102 werd het restant van een 15de-/16de- eeuwse veldoven aangetroffen.

Een opvallende vondst is de vierkantige omgreppeling met toegang, met een afmeting van ca. 50 op 50 m, die zich uitstrekt in meerdere werkputten. In de opvullingen werd een kleine hoeveelheid laat- tot voornamelijk postmiddeleeuws gedraaid aardewerk aangetroffen. Deze structuur is moeilijk te interpreteren. 

Verspreidt over het plangebied zijn ook sporen en vondsten uit de Eerste en Tweede Wereldoorlog aangetroffen. Het betreft een vijftal bomkraters, enkele kuilen, klein kaliber munitie en geschutsmunitie. De Eerste Wereldoorlog wordt vertegenwoordigd door enkele munitievondsten en een bomkrater. Deze vormen de resten van Franse en Duitse gevechten langst de Leie. Op enkele kogelhulzen is een productiedatum leesbaar (1918); mogelijk zijn deze te koppelen aan de Slag om de Leie of het beschieten van de terugtrekkende Duitsers net voor of na deze slag. De meeste hulzen en afgevuurde kogels uit de Tweede Wereldoorlog zijn van Duitse makelij. De productiedata op de kogelhulzen, vaak 1937-1939, indiceren een koppeling met de beginjaren van de oorlog: vermoedelijk het oprukken van de Duitse troepen in 1940. Een bijzondere vondst is een kuil waarin duitse uniformresten (gasmasker, draagriem, bajonet, holsters, gamel, veldfles, dolk..) en enkele persoonlijke objecten (zoals een bril, uurwerk, tandenborstel, schrijfgrief, passer en drie filmrolletjes) zijn aangetroffen. Waarom iemand deze objecten en uniformresten hier heeft achtergelaten is niet achterhaald.