De sporen uit de Gallo-Romeinse periode omvatten grachten/greppels, kuilen en paalsporen. Tussen 140 en 160 n. Chr is het projectgebied sterk in cultuur gebracht. Sporen van bewoning werden niet geattesteerd en bevinden zich vermoedelijk meer naar het noordoosten, hogerop de helling. Het vlak is onderhevig geweest aan sterke erosie om nadien afgedekt te worden met een dik pak colluvium in het overgrote merendeel van het projectgebied. In de pakketten van dit colluvium bevinden zich tal van vondsten die ook kunnen toegeschreven worden aan de Gallo-Romeinse periode. Het gaat om keramisch bouwmateriaal, steen en heel beperkt wat vaatwerk. De site loopt door in alle richtingen buiten de grenzen van het opgegraven terrein en omvat slechts een fractie van een groter geheel. De opbouw van de site met inplanting van de sporen alsook de morfologie ervan doet een site vermoeden die is gebruikt voor artisanale activiteiten. Het gebied is ook sterk ontwatert door middel van veel aangelegde grachten en greppels volgens de twee lengterichtingen van erosie (NW-ZO en NO-ZW). De relatief weinige vondsten in het merendeel van de sporen zijn wel voldoende om de site te dateren maar zeggen verder voorlopig weinig over de ontwikkelingen in gebruikstelling van dit deel van de site. Er is een zeer sterke aanwezigheid van keramisch bouwmateriaal en stenen ten opzichte van dierlijk bot en vaatwerk die eerder beperkt en sterk geconcentreerd is geattesteerd in een aantal kuilen.

Uit de 10de -1ste helft 11de eeuw dateert een scherf aardewerk met licht blokvormige gefacetteerde rand in handgevormd aardewerk met donkere kern (groep Verhaeghe A). Het stuk is wellicht via erosie op de site terecht gekomen. 

Op de vulling van een 0,75 m diepe kuil werd een assessment uitgevoerd van de botanische macroresten. Hierbij werd een datering uitgevoerd op verkoolde macroresten uit dit staal en werd een datering verkregen van 1081±24BP ( 95.4% probability ; 890AD (30.3%) 930AD en 940AD (65.1%) 1030AD). Hieruit kan geconcludeerd worden dat de opvulling van het spoor kan geplaatst worden tussen 890 en 1030 n. Chr, op de overgang van de vroege naar de volle middeleeuwen. De kuil is afwijkend van de rest van de sporen in de onmiddellijke buurt door zijn licht gelaagde vulling van houtskool, versmeten moederbodem en leem. Een aantal andere sporen behoort mogelijk ook tot deze periode. 

Tot de periode van de 13de tot 15de eeuw behoren een handvol scherven die zich verspreid over het projectgebied bevonden. Het betreft drie fragmenten in roodbakkend vaatwerk en 13 grijs gedraaide scherven waarvan drie kogelpotranden. Slechts één spoor kan aan deze periode worden toegeschreven, een kuil met daarin twee sterk gefragmenteerde dakpanfragmenten en nog twee niet passende randen van een teil in roodbakkend aardewerk. 

Verspreid over het terrein bevond zich een beperkt aantal sporen in de 19de- 20ste eeuw kunnen geplaatst worden. Deze drie sporen omvatten de uitloper van de in het westen bestaande perceelgracht en een haaks hierop aangesloten drainage met oost-west verloop.