Binnen het plangebied werden twee grachten aangetroffen. De tweede gracht kon, op basis van het materiaal in de vulling, worden gedateerd in de tweede helft van de 20ste eeuw. De eerste gracht kon geen precieze datering krijgen vanwege het ontbreken van vondstenmateriaal in de vulling.
Op de Ferrariskaart (1771-1778) kunnen enkele perceelgrenzen waargenomen worden. Spoor 1 loopt ongeveer gelijk met een van deze perceelsgrenzen en kan bijgevolg met 100% zekerheid geïnterpreteerd worden als dergelijk landschapselement. Vermoedelijk is ook de tweede gracht (S2) een dergelijke perceelsgrens, zij het van meer recentere oorsprong.

Op basis van de profielen en de hoogtekaart is te zien dat het terrein sterk werd opgehoogd met ophogingspakketten tot 2m dik. Hieronder bevindt zich direct de C-horizont die bestaat uit een blauwe klei. Het archeologisch vlak lag op een diepte van ongeveer +2,87m TAW.

De prospectie met ingreep in de bodem toonde slechts een beperkte hoeveelheid archeologische sporen. Hieruit blijkt dat het terrein pas in de late middeleeuwen beperkt in cultuur werd gebracht.