Tijdens de vlakdekkende opgraving werden in totaal 156 archeologische sporen aangeduid en beschreven. De meeste sporen zijn van antropogene oorsprong. 16 sporen bleken na het couperen ervan van natuurlijke oorsprong. De archeologische sporen kunnen globaal in volgende categorieën opgedeeld worden, nl.: paalkuilen, greppels en kuilen.
Binnen de paalkuilen kunnen twee hoofdgebouwen, één groter bijgebouw en drie of vier 4-palige spiekers herkend worden. Deze bewoningssporen zijn op basis van het vondstmateriaal in de (midden-)ijzertijd te situeren. Dit werd bovendien bevestigd door een 14C-datering van een houtskoolstaal uit een paalkuil dat toebehoort tot één van de hoofdgebouwen. Dit staal leverde een datering op tussen 747 en 400 v. Chr., op de overgang van de vroege naar de midden-ijzertijd.

Vermoedelijk waren er in deze periode twee erven aanwezig op het terrein. Het eerste erf (in het westen van het onderzoeksgebied) werd daarbij minstens gevormd door één woonhuis (H1), één groter bijgebouw of schuur (B1) en vier spiekers of opslagschuurtjes voor landbouwgewassen (B2 t.e.m. B5). De aanwezigheid van een schuur en spiekers wijst erop dat er in de nabijheid aan landbouw werd gedaan. Binnen dit erf komen ook twee kuilen voor waarvan de functie eerder onduidelijk is (SP35 en SP155). In beide kuilen werd relatief veel aardewerk aangetroffen. Kuil SP35 bevindt zich net ten westen van hoofdgebouw H1 en kan wellicht gekoppeld worden aan de bewoningsfase van dit gebouw. In kuil SP155 werd naast een houtskoolrijke band met verbrande leembrokken ook sporadisch enkele zeer sterk gefragmenteerde stukjes verbrand botmateriaal vastgesteld. Mogelijk gaat het – op basis hiervan – om een brandrestengraf, al is dit geen typisch voorbeeld en dus eerder onduidelijk. Opvallend is ook de aanwezigheid van een aardewerken schijf(?) en een mogelijk fragment van een weefgewicht(?).

Het tweede erf bevind zich in het oosten van het terrein,ter hoogte van woonhuis H2. In de onmiddellijke nabijheid van dit hoofdgebouw werden binnen de contouren van het onderzoeksgebied geen bijgebouwen noch spiekers aangesneden. Het is niet zeker of beide erven uit de ijzertijd gelijktijdig bewoond waren of dat er enige fasering is.

Het aardewerk uit de ijzertijd betreft handgevormd aardewerk dat zowel oxiderend als reducerend gebakken is. Als magering is chamotte (schervengruis), mica/zand en organische verschraling gebruikt. Qua afwerking zijn er een aantal scherven besmeten. Anderzijds komen ook (dunwandig) gegladde scherven voor. Eén wandscherf vertoont lijnindrukken (kamstreken) en één randscherf heeft vingertopindrukken.

De greppels die werden aangesneden binnen de contouren van het onderzoeksgebied zijn op basis van het vondstmateriaal voornamelijk te dateren in de late/post-middeleeuwse periode. Bij het aardewerk gaat het om roodbakkend aardewerk, Rijnlands steengoed en Elmterwaar. Ook werd er bouwmateriaal (baksteen), natuursteen (leisteen en een maalsteen), een ijzeren voorwerp (fragment van een hoefijzer) en een ijzerslak gerecupereerd uit de greppels. In greppel SP49/84 werden daarenboven twee fragmenten van kleipijpjes teruggevonden die in de 16de -18de eeuw gedateerd kunnen worden. Een aantal van deze greppels kunnen vermoedelijk geïnterpreteerd worden als perceelsgreppels en zijn wellicht toe te schrijven aan een afbakening of landindeling van akkers en/of weilanden. De overige greppels zijn mogelijk voor het afwateren van het (natte) terrein. Ook de aanwezige plaggenbodem wijst op intensieve landbouw binnen het onderzoeksgebied vanaf de late middeleeuwen. Twee NO-ZW georiënteerde greppels worden oversneden door andere greppels en zijn dus ouder te dateren (middeleeuwen?)