Op 8 september 2012 verkennen vier leden van de groep Huyghe-Decuypere de plaats in Tilleghembos waar vermoedelijk een spitfire neerstortte en lokaliseren ze met metaaldetectoren en een dieptemeter een zone van drie op vier meter, waar een grote concentratie van metalen voorwerpen op enkele meters diepte worden gesignaleerd. Ze treffen naast kogels van Britse makelij, ook aluminium fragmenten van een brandstofluik, en een rolroer, brandstofleiding en kleine stukjes hout en mica aan. Alle fragmenten tonen ernstige sporen van corrosie. De vondsten wijzen erop dat de Spitfire Supermarine mark IX van Edgar Dickerson zich hier in de grond heeft geboord.

Op zaterdag 31 augustus 2013 bergde Raakvlak in samenwerking met de Groep Huyghe Decuypere de Spitfire. De berging volgde het beginscenario zoals op voorhand opgesteld door de groep Huyghe-Devuypere.

De locatie van de opgravingssleuf is gebaseerd op de resultaten van het vooronderzoek. Alle afgegraven grond werd manueel en met metaaldetectors doorzocht. Onder de veertig centimeter dikke oppervlaktehorizont tekent zich een ovale impactcirkel af. Wrakstukken van het vliegtuig worden verzameld uit de vulling van de cirkel en de ploeglaag. Op 100 tot 120 centimeter diepte ten opzichte van het maaiveld worden de eerste grote wrakstukken gevonden.
De opgravingsput werd uitgebreid om dieper te kunnen graven. Dit bracht meer fragmenten aan het licht: een achterwiel, de cockpist, de intercooler, een pantserplaat, de motor, de propellernaaf, een Browning machinegeweer, een grote hoeveelheid munitie, en een enorme hoeveelheid klein materiaal. Ook een modificatieplaatje werd gevonden wat identificatie mogelijk maakte.
Met de dieptedetector lokaliseerde men Hispano boordkanonnen, die op meer dan 3 meter diep ten opzichte van het maaiveld in de grond waren geboord.
Op basis van de spreiding van de vondsten en de oriëntatie lijkt het vliegtuig in noordoostelijke richting te zijn neergestort, op grote hoogte en met hoge snelheid. Sommige onderdelen zijn bijna onherkenbaar verwrongen, veel onderdelen vertonen sporen van brand.
Naast metalen voorwerpen vonden ze ook onder meer een stafkaart en een handschoen.

Op 8 september 2012 bezoeken vier leden van de groep Huyghe-Decuypere de vermeende site, vergezeld door Roger Deruwe, die als kind het vliegtuig had horen neergaan, maar de crash zelf nooit zag. In 2006 toonde een ondertussen overleden ooggetuige hem de precieze crashplaat aan in het Tilleghembos. Ze verkennen (in 2012) de plaats met metaaldetectoren en een dieptedetector. Ze lokaliseren een zone van drie op vier meter, waar een grote concentratie van metalen voorwerpen op enkele meters diepte worden gesignaleerd. Ze treffen kleine restanten aan het oppervlak. Ze treffen naast kogels van Britse makelij, ook aluminium fragmenten van een branstofluik, en een rolroer, brandstofleiding en kleine stukjes hout en mica aan. Alle fragmenten tonen ernstige sporen van corrosie. De gevonden elementen wijzen erop dat de Spitfire Supermarine mark IX van Edgar Dickerson zich hier in de grond heeft geboord.

Al vroeg neemt de groep Huyghe-Decuypere contact op met de Provincie West-Vlaanderen, het Agentschap Natuur en Bos, en de stad Brugge. Raakvlak is gecontacteerd om het archeologisch onderzoek te leiden.
Op zaterdag 31 augustus 2013 heeft Raakvlak in samenwerking met de Groep Huyghe Decuypere een spitfire geborgen in het Tilleghembos in Sint-Michiels, Brugge. Aan deze opgravingen gingen enkele maanden voorbereidend werk vooraf. Dat gebeurde in nauwe samenwerking met de Provincie West-Vlaanderen, de eigenaar van het terrein. De bering volgt het beginscenario zoals op voorhand opgesteld door de groep Huyghe-Devuypere. Het scenario bestaat uit een nauwkeurige verdeling van de taken en een gedetailleerde fasering van de werken. Het belangrijkste element is het afbakenen van de perimeters. De ideale situatie van het afbakenen van perimeters kon slechts bij benadering worden gevolgd aangezien de crashplaats nu in een bos ligt. Rond de gelokaliseerde impactplaats is een deel van het bos gerooid en is er een toegangsweg vrijgemaakt tot de baan. Een derde perimeter is ingericht om op een gecontroleerde manier bezoekers de graafwerken te laten volgen. Daarnaast is een munitiepost van DOVO voorzien.

De berging begon ’s ochtends door 4 archeologen, 2 vrijwilligers van Raakvlak, drie leden van DOVO en meer dan dertig leden van de groep Huyghe-Decuypere.

De locatie van de opgravingssleuf is gebaseerd op de resultaten van het vooronderzoek. Alle afgegraven grond werd manueel en met metaaldetectors doorzocht. Onder de veertig centimeter dikke oppervlaktehorizont tekent zich een ovale impactcirkel af. Na het opmeten en fotograferen van de impactcirkel, worden de eerste wrakstukken verzameld uit de vulling van de cirkel en de ploeglaag. Vervolgens werden die geregistreerd en ging het graven verder. Op 100 tot 120 centimeter diepte ten opzichte van het maaiveld worden de eerste grote wrakstukken gevonden.

De opgravingsput werd uitgebreid om dieper te graven, dit bracht meer fragmenten aan het licht: een achterwiel, de cockpiste, de intercooler, een pantserplaat, de motor, de propellernaaf, een Browning machinegeweer, een grote hoeveelheid munitie, en een enorme hoeveelheid klein materiaal. Ook een modificatieplaatje werd gevonden wat identificatie mogelijk maakte.

Met de dieptedetector lokaliseerden ze Hispano boordkanonnen, die op meer dan 3 meter diep ten opzichte van het maaiveld in de grond waren geboord.

op basis van de spreiding van de vondsten en de oriëntatie lijkt het vliegtuig in noordoostelijke richting te zijn neergestort, op grote hoogte en met hoge snelheid. Sommige onderdelen zijn bijna onherkenbaar verwrongen, veel onderdelen vertonen sporen van brand.

Naast metalen voorwerpen vonden ze ook onder meer een stafkaart en een handschoen.