Naast lithische artefacten uit de steentijd werd ook een vindplaats met bodemsporen uit de (late) ijzertijd/Romeinse periode aangetroffen.

Verspreid in de antropogene bovengrond en een dun colluviumpakket is een assemblage van lithisch materiaal (89 artefacten) uit de steentijd aangetroffen. Er zijn geen concentraties van (aangeploegde) artefacten waargenomen die wijzen op (in situ) bewaarde, ruimtelijk afgebakende vindplaatsen. (Chrono)typologische en technologische indicatoren tonen aan dat er sprake is van artefacten uit verschillende perioden van de steentijd. Sommige indicatoren (waaronder drie stekers die zijn vervaardigd in glasachtige vuursteensoorten in combinatie met attributen die wijzen op een bi-directionele kernafbouw) suggereren alvast een finaalpaleolithische component of een reminiscentie van finaalpaleolithische industrieën tijdens het vroeg-mesolithicum in deze specifieke regio (Wingemesolithicum). Het relatief hoog aantal artefacten in wommersomkwartsiet (53% van de totale assemblage) vormt wel een duidelijke aanwijzing voor een occupatie tijdens het mesolithicum. Omwille van het ontbreken van diagnostisch materiaal (met name spitsen) en de beperkte omvang van de assemblage kan geen accurate fasering in het vroeg-, midden- of laat-mesolithicum worden verschaft. Een afslag met polijstsporen is afkomstig van een gepolijste bijl of beitel en kan ruim worden gedateerd in de periode tussen het midden-neolithicum en de midden-bronstijd.

De vindplaats met bodemsporen uit de (late) ijzertijd/Romeinse periode maakt deel uit van een groter nederzettingsterrein uit deze periode, dat zich verder uitstrekt in zuidoostelijke en zuidwestelijke richting (ter hoogte van de hoger gelegen, relatief droge Ldc-gronden). Door de grote hoeveelheid sporen binnen een beperkt areaal konden er (tijdens het veldwerk) geen duidelijke structuren (zoals gebouwplattegronden e.d.) afgelijnd worden. Het sporenbestand bestaat uit (paal)kuilen, greppels en waterputten/kuilen. Ondanks de relatief hoge sporendensiteit bleek de aflijning van structuren
zoals gebouwplattegronden niet vanzelfsprekend. Er was immers sprake van een grote vormelijke variatie aan spoorvullingen en sterk wisselende uitgravingsdieptes. Een rij van paalkuilen behoorde met hoge graad van zekerheid tot een gebouwplattegrond (een hoofdgebouw), maar de onvolledige bewaring van de structuur verhindert een accurate typologische toewijzing. Andere clusters van paalsporen rond het vermeende hoofdgebouw behoren naar alle waarschijnlijkheid tot plattegronden van bijgebouwen, zoals vier- en zespalige spiekers. De greppels wijzen op een zekere ruimtelijke indeling van het nederzettingsterrein en hun aanwezigheid op prehistorische vindplaatsen suggereert veelal een relatief late datering in de ijzertijd en de Romeinse periode. Langs de noordelijke rand van de sporencluster bevond zich een complex van waterkuilen/putten waarvan de onderste vullingen in situ werden bewaard. Het vondstmateriaal uit de vullingen dateert dit specifiek spoorcomplex in de Romeinse periode.

Een brokje houtskool uit de vulling van een kuil werd via de 14C-methode met 91% zekerheid gedateerd in de periode tussen 160 v. Chr. en 30 v. Chr. (= lab. Code RICH-31535). Een brokje houtskool uit de vulling van een paalspoor werd via de 14C-methode met 95,4% zekerheid gedateerd in de periode tussen 170 v. Chr. en 40 v. Chr. (= lab. Code RICH-31501).

Een grachtstructuur vormt het relict van een laat- of postmiddeleeuwse perceelsafbakening. Er zijn verder geen bodemsporen uit deze periode waargenomen.